„Gott og blessað,en eitthvað þykir mér skorta uppa gúllasið í gúllassúpuni frá 1944 sem ég ætlaði mér í kvöldmatinn.“
Þessa frumspekilegu færslu ritaði Svanfríður nokkur í hópnum Matartips! á Facebook, sem myndi þá útleggjast sem Matarráð á okkar ástkæra ylhýra.
Með þessum orðum fylgdi þessi ljósmynd:
Mynd: Facebook
Margir lýstu yfir undrun sinni og aðrir virtust líka þessi færsla. Þá voru það þónokkrir sem tjáðu sig í athugasemdunum enda fátt meira hitamál en matarmál.
Steingrímur reið á vaðið með kómík að vopni.
„6 gúllös“
Svanfríður hin svekkta svaraði um hæl.
„Nei þau voru nú aðeis fleiri en öll svona risastór,og seig“
Berglind baðst afsökunar.
„Sorry 1944 er svo sannalega að skíta upp á bak.“
Erlu varð óglatt.
„Gubb !“
Elva hugsaði í lausnum.
„Bónus súpurnar eru bara þræl fínar. Gætir skammtað þér og ef þú býrð ein. En krakkarnir mínir elska þessar súpur sem ég.“
Hallgeir benti á staðreynd sem flestir þekkja en vilja ekki hugsa um.
„Ég kaupi aldrei tilbúna kjötrétti því það er alltaf sparað mikilvægasta hráefnið sem er kjötið. Betra þá að búa til sjálfur. En ég kaupi stundum Pastatöfra frá þeim.“
Jóna kom sterk inn með óvæntar upplýsingar sem í raun gekk í berhögg við færslu Svanfríðar.
„Við keyptum svona súpu um daginn og fannst hún bara þrælgóð…. ekkert að henni. Mjög matarmikil og fín bara.“
Helga lét sem ekkert væri og kom með örsögu úr fortíðinni.
„Fékk einusinni svipaða “kjötsúpu” á hóteli og spurði þjóninn hvort það ætti ekki að vera kjöt líka. “Það hefur bara staðið illa á ausu” sagð’ann“
Stundum stendur bara illa á ausu. Ekkert við því að gera.