„Hver lak minnisblaði Þórólfs?“ spyr sósíalistaforinginn Gunnar Smári Egilsson og er fljótur að svara sjálfum sér:
„Svar: Heilbrigðisráðuneytið, líklega aðstoðarmaður ráðherra,“ ritar Gunnar Smári og heldur áfram:
„Þetta er þekkt aðferð til að færa til ábyrgð og brjóta upp slæmar fréttir.
Án leka hefði Willum mætt á morgun og tilkynnt um 30 manna fjöldatakmarkanir og 300 manna hólf skilgreind á fjöldasamkomum og verið vondi kallinn. Með leka mun Willum koma fram á morgun og tilkynna að hann hafi ákveðið að setja á mildari takmarkanir en Þórólfur lagði til; 30 manna fjöldatakmarkanir og 300 manna hólf skilgreind á fjöldasamkomum.“
Hér er hátt reitt til höggs og ekkert gefiðeftir í höggþunganum:
„Þá er Þórólfur vondi kallinn en Willum sá mildi.
Þórólfur hafði engan hag af því að leka minnisblaðinu, aðeins Willum. Framsóknarstjórnmál snúast aldrei um innihald – nema hvað markmiðið er að auga mennina sem rændu eignum samvinnuhreyfingarinnar – en ætíð um yfirborðsmennsku.“
Svo mörg voru þau orð.
Í bili.