Þúsundþjalasmiðurinn Margrét Erla Maack hlakkar til jóla og segir sérstakan fjölskyldusið alltaf koma sér í jólaskap.
„Það er nokkuð sérstakur siður á mínu æskuheimili sem sumum finnst svolítið erfitt að skilja. En hann gengur sem sagt út á það að við skiptumst á að elda hvert fyrir annað og látum ekki vita hvað er í matinn fyrr en sest er til borðs,“ segir Margrét Erla Maack, fjöllistakona, kabarettdís og skemmtikraftur, og bætir við að í raun sé alltaf miklu meiri spenningur í kringum þetta leynimakk heldur en til dæmis jólagjafirnar.
„Jólastemningin hefst þegar við tilkynnum að við séum búin að kaupa í matinn. Síðan eru kræsingarnar faldar í ísskápum og frystum nágranna og vina þar til að matarboðunum kemur,“ segir hún hress. „Við höfum prófað alls konar mat. Ein jólin vorum við með á boðstólum mat undir inderveskum árhrifum, vindaloo-hreindýr og tandoori-humar, og ég hugsa að það hafi heppnast einna best.“
„Við höfum prófað alls konar mat. Ein jólin vorum við með á boðstólum mat undir inderveskum árhrifum, vindaloo-hreindýr og tandoori-humar, og ég hugsa að það hafi heppnast einna best.“
Þar fyrir utan finnst Margréti Erlu fátt jólalegra en að sinna verslunarstörfum á aðventunni. „Þó að ég sé fullbókuð í veislustjórn, skemmtanir og „plötusnúðamennsku“ allar helgar í desember þá get ég ekki stillt mig um að taka vaktir með vinum mínum í Kormáki og Skildi en þar nær jólastemningin hámarki á tíu klukkustunda löngum innpökkunarvöktum á Þorláksmessu.
Ætli þetta hafi ekki eitthvað með æskuna að gera. Þegar ég var lítil vann mamma mín
allan desember í barnafataversluninni Bangsa í Bankastræti og þá brugðum við
fjölskyldan yfirleitt á það ráð að skreyta heima um miðjan nóvember svo hún upplifði kósí skammdegisjólastemningu með okkur áður en vinnutörnin hófst,“ segir hún og brosir.
Höfundur / Roald Eyvindsson
Mynd / Rakel Ósk Sigurðardóttir