„Ég man eftir slæmum veðrum, sjóslysum og mannskaða. Einhvern tímann vorum við langt vestur af landinu í slíku veðri; þá var ég með Víkingi Halldórssyni á Jóni Jónssyni. Þá sáum við ekki fram á hvalbak á bátnum, bara hvítfyssandi sjó, og þá reyndum við að halda bátnum upp í vindinn alltaf og ég man ekki betur en að það færust þá bátar úti við Vestfirði,“ segir Þórir Jökull Þorsteinsson, prestur í Noregi, í viðtali við Kolbein Þorsteinsson.
Í Sjóaranum segir séra Þórir frá tildrögum þess að hann munstraði sig á bát frá Ólafsvík og varð kokkur um borð, þrátt fyrir takmarkaða reynslu af matseld.
„Ég var sjóveikur fyrstu róðrana og þurfti að kasta upp; hljóp fram á klósett að kasta upp og svo inn í eldhús og hélt áfram matseld,“ segir Þórir Jökull auk þess að spjalla um lífið á sjónum almennt.