Varð einu sinni vitni að því að hundur keyrði yfir bíl.
Nóg var af sól og hita þennan dag – þess vegna man ég þetta svo vel.
Einnig að kvöldið áður hafði ég loksins klárað að lesa skáldsöguna Trúðurinn eftir Nóbelsskáldið þýska Heinrich Böll. Tók mig sex mánuði og tuttugu og þrjá daga. Sem er nákvæmlega níu mánuðum styttra en tók mig að lesa ritgerðina Í leit að konungi: Konungsmynd íslenskra konungasagna, eftir Ármann Jakobsson, sem fjallar töluvert um kvikmyndina Unforgiven eftir Clint Eastwood.
Einni viku áður fjárfesti ég í fallegri, stórri og vandaðri ljósmynd af Tori Amos á tónleikum, og nokkuð viss um að hún var að syngja Strange Little Girl sem The Stranglers gerðu frægt árið 1982.
Það ár var ég ellefu ára gamall og fór með mömmu ásamt öllum Pólýfónkórnum í söngferðalag til Spánar, en eftir að tónleikaferðinni lauk tók við sannkallað sólarlíf; ég man að afgreiðslumaðurinn í búðinni við hliðina á hótelinu var í appelsínugulum bol og bláum stuttbuxum. Ekki góð lykt af honum, en hann var hins vegar afar vingjarnlegur, og því var lyktin fyrirgefin – en ætli hann sé eigandinn?
Hvernig er með eigendurna – er eigi gleði þar?
Þann dag var rigning og reggí.
Viku síðar glampandi sól og olíusteikjandi hiti.
Þetta skiptir einhverju máli.
Hundurinn var einn á ferð, en í bílnum sem hann keyrði yfir var einungis að finna eina ferðatösku og einn svartan leðurhanska frá Gucci; hanskinn lyktaði eins og gott ilmvatn frá Tom Ford – líklega Fucking Fabulous sem er ein sú besta lykt sem ég hef fundið.
Mæli reyndar líka sterklega með Noir Extreme, sem lyktar ekki ósvipað og indverski eftirrétturinn kulfi – mæli líka með honum þótt ég hafi aldrei smakkað hann.
Ég tók utan um hundinn og spurði hann hvað hefði eiginlega gerst. Og hvort það væri í lagi með hann.
Hann horfði bara á mig með undrunarsvip. Leit svo skömmustulega undan, en leit stuttu síðar aftur á mig – horfði stíft í augu mín og rétti mér blað.
Þar stóð að gelda ætti hann daginn eftir, og nafn hans – Jon Hamm – og hvaða fólk ætti að gera ef það fyndi hann; hvar hann ætti heima – líka símanúmer og netfang.
Líklega furðulegt.
Jon Hamm, er það ekki frekar óalgengt nafn á meðal hunda, spurði ég en fór strax að hugsa um hvort ég hefði læst útidyrahurðinni heima og slökkt á bakarofninum áður en ég fór af stað.
Man þó ekki til þess að ég hafi kveikt á þeim ofni eftir að ég flutti inn í húsið fyrir tveimur árum.
Það var það, en eftir að hann sló í gegn í þáttunum Mad Men, var sem nafnasprenging hefði átt sér stað; í dag erum við sjötíu og sex hundarnir á Íslandi sem bera nafnið Jon Hamm, en í heiminum öllum skipta þeir hundruðum þúsunda sagði hann með nokkurri hlýju í röddinni, en af hverju veit ég ekki og þótti ekki ástæða til að inna hann eftir því.
En ég bauð honum á kaffihús, sem hann þáði. Hann vildi te og sneið af gulrótarköku, en ég fékk mér sérbakað vínarbrauð og sykurlaust Kóka Kóla.
Við ræddum saman drykklanga stund – mest um tónlist, enda kom það fljótlega í ljós í spjalli okkar að hann var aðdáandi The Stranglers eins og ég.
Okkur fannst báðum að leggja hefði átt niður hljómsveitina þegar Hugh Cornwell hætti árið 1990.
Þegar við kvöddumst sagðist hann vera með ljóðabók í bígerð og að hann myndi hringja í mig þegar hún kæmi út, og spurði um símanúmer mitt, sem ég sagði honum hvað væri.
Ég sagðist hlakka til að lesa bókina, en spurði hvað hann ætlaði að gera næst.
Eftir nokkra umhugsun sagðist hann ætla að reyna að komast austur á firði, því þar væri bannað að gelda hunda.
Þá benti ég honum á að lesa dæmisögur Esóps og sagði honum að það væri ekkert lögmál að hundar og kettir gætu ekki verið vinir.