Ég hef undanfarið látið í ljós þá skoðun mína að Agnes M. Sigurðardóttir biskup eigi að sjá sóma sinn í að segja af sér. Þetta byggi ég á mörgum staðfestum frásögnum fólks sem hefur orðið fyrir barðinu á hennar mjög slæmu meðferð á starfsfólki, -vöntun á skilningi og þekkingu á nánast öllu sem lýtur að stjórnun o.fl. Hennar tímaglas í biskupsstólnum er tómt.
Ég er hlynntur því að konur fái að njóta sín í æðri stöðum, en þegar og ef þær valda ekki hlutverki sínu, þá eru þær að eyðileggja fyrir kynsystrum sínum fjölmörgum, sem bæði hafa hæfileika og getu til góðrar stjórnunar.
Tengsl við spillingu og jafnvel saknæmt athæfi rýrir traust almennings. Einu gildir þá hvort um ræðir fjölskyldutengsl eða hagsmunatengsl, félagsleg eða pólitísk. Þarna er Sigríður Björk Guðjónsdóttir ríkislögreglustjóri á hálum ís. Það er ekki gott. Meira að segja Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra er farin að segja hluti sem varla er innistæða fyrir í ríkisstjórninni, og virðist ósannfærandi í tali sínu um jafnrétti, sanngirni, útrýmingu fátæktar og fleira. Það er heldur ekki gott.
Ótrúverðugleikans kaldi gustur fer um stræti, torg, bæi og byggðir um þessar mundir. Það er ekki gott veganesti inn í nýtt ár. Þessu geta konurnar kippt í liðinn, en fyrst þurfa þær að horfa í spegil Skuggabaldurs, svo orð Ólínu Þorvarðardóttur séu notuð, en hún hefur öðrum fremur fjallað um þessa hluti alla í ræðu og riti.
Agnes fær hjá mér einkunina „pereat“. Ekkert persónulegt liggur að baki, ég er aðeins að tala um Agnesi sem yfirmann stofnunar. Segðu af þér Agnes! Ég og fleiri hvetjum þig hérmeð til þess. Það yrði strax spor í rétta átt, til endurreisnar kristindóms og góðra starfshátta meðal þjóðarinnar.
Skírnir Garðarsson