- Auglýsing -
Taktfastar hrotur bárust úr einu tjaldinu. Andvaka hjartaskurðlæknir í næsta tjaldi. Skyndilega hættu hroturnar og lækninum krossbrá þrátt fyrir að vera vanur að glíma við líf og dauða. Hann hélt að nágranni hans í tjaldborginni væri kannski allur. En svo heyrðust hroturnar aftur. Hann róaðist og festi svefn.
Ég var í gönguferð með Fíflunum, Félagi íslenskra fjallalækna, um heiðina sem til stóð að sökkva í þágu risastórs upptökulóns sem átti að verða grunnurinn að virkjun við neðanverða Hvalá. Fyrirliði hópsins var Tómas Guðbjartsson, hjartalæknirinn hugprúði. Við kynntumst í gegnum Ferðafélag Íslands. Við vorum með allt á bakinu. Sá ferðamáti gefur manni einstaka sjálfstæðistilfinningu. Í bakpokanum var matur til nokkurra daga og allt sem þarf til að leita skjóls fyrir vályndum veðrum vestfirsku heiðarinnar.
Ég gerði honum grein fyrir því að árum saman hafði ég barist í gegnum dagana örþreyttur og þá gjarnan leyst málin með því að leggja mig um miðjan dag með tilheyrandi skammartilfinningu. Smám saman hafði miðdegislúr orðið nauðsynlegur. Tómas kvað upp úr um að …
Greinin er í heild sinni er í nýútkomnu hefti Mannlífs. Hana er að finna hér.