Í mogganum í dag er Kristján Björnsson vígslubiskup að segja frá því að rannsaka eigi líkamsleifar biskupa þeirra sem jarðsett hafa verið í Skálholti, opna eigi kistur og raska eigi ró mörghundruð ára gamalla líkamsleifa – í þágu vísindanna!
Ég er staðkunnugur hvelfingu Skálholtskirkju og man reyndar vel eftir því þegar kirkjan var byggð og líkamsleifum biskupanna og fjölskyldumeðlima þeirra var komið fyrir í sökkli og kjallara kirkjunnar.
Þar hefur þetta fengið að vera nokkurnveginn í friði, þangað til að Kristján Björnsson kom til skjalanna.
Þá vann ég um tíma við að kynna grafhvelfinguna fyrir ferðamönnum og segja sögur einstakra biskupa, sem þar hvíla.
Oft sat ég við kistu Páls biskups og hugsaði um örlög hans og annarra biskupa. Ég las og þýddi fræðigreinar um þessa einstaklinga og er vel að mér í kirkjusögunni, – svo það sér nú sagt.
Að fara að krukka í kisturnar nú, opna kassa og ker og plokka út sýni úr líkamsleifum löngu látinna einstaklinga finnst mér alger óþarfi og bera vott um vanvirðingu og misskilining á grafarhelgi framliðinna.
Læknavísindin hafa varla óskað eftir þessu, ég held að hér sé um að ræða frumhlaup og vitleysu, sem mér finnst nú bara að eigi að stöðva strax.
Við jarðarfarir hinna framliðnu sagði presturinn:
„Drottinn gef þú dánum ró, en hinum líkn sem lifa.“ Gildir þetta ekki í Skálholti?
Þetta skrifar: Sr Skírnir Garðarsson.