Líf Örnu Danks hefur batnað til muna síðan hún ákvað að lifa sem sem hin sanna útgáfa sjálfri sér.
Málefni transfólks hefur verið mikið í umræðunni undanfarin ár og verður orðræðan sífellt grimmari. Neikvæðni og jafnvel hatur í garð transfólks virðist vera aukast. Til að mynda voru Samtökin 22 voru stofnuð af hópi samkynhneigðs fólks sem var ósátt við Samtökin 78 og áherslur þeirra samtaka. Meðlimir Samtaka 22 sett sig að einhverju leyti upp á móti transfólki og hafa sumir gengið svo langt að kalla félagið haturssamtök. Sama hvað, þá breytir það ekki tilvist transfólks, hvort hér á landi né erlendis, og rétti þeirra til að lifa lífinu. Arna Danks, transkona, var í viðtali á mbl.is þar sem hún ræddi ýmsa hluti sem hún hefur þurft að ganga í gegnum í lífinu.
„Ég kom út fyrst tæplega fjögurra ára gömul þegar ég hljóp til mömmu og sagði: „Mamma, ég er ekki í speglinum“. Þá sá ég mig ekki. Ég hef alla ævi verið að berjast við að það fór ekki saman, mín sjálfmeðvitund og það sem ég sá í speglinum og það sem annað fólk sá. Þó allt trans fólk upplifi það ekki þannig, þá upplifði ég það mjög sterkt að ég væri í röngum líkama. Ég sagði við yngri systur mína að ég væri ekki bróðir hennar heldur geimvera sem fór í líkama bróður hennar. Ég var í raun alltaf að reyna að koma út án þess að vita hvað ég var,“ sagði Arna um æsku sína og upplifun hennar á sjálfsmyndinni.
Arna hugsaði af hverju hún gæti ekki verið „venjuleg manneskja“ og þótti það mikil sorg að reyna lifa eftir eftirvæntingum samfélagsins.
„Ég reyni að mæta þessu með rökum, skynsemi, mildi og hlýju. Það eru þó takmörk fyrir öllu þegar maður fær skilaboð að það ætti að taka börnin af mér og að ég ætti að drepa mig.Þá er oft erfitt að sýna mildi og hlýju en ég reyni að svara hatrinu með ást. En það er ekki hægt að fá fólk til að hlusta sem vill ekki hlusta. Þú rökræðir ekki við rætið innræti.“