Stórsöngvarinn Páll Rósinkranz lenti í slagsmálum á Ísafirði árið 1993.
„Hjá okkur voru engar heimasætur. Það var enginn afbrýðisamur og enginn að stinga undan neinum. Það eina sem heimamennirnir vildu varað komast í partí,“ sagði Þorsteinn Kragh umboðsmaður Jet Black Joe í viðtali við Pressuna árið 1993. Þorsteinn og Páll Rósinkranz voru handteknir eftir slagsmál við Ísafirðinga eftir tónleika. Vakti það athygli fjölmiðla á þeim tíma að táragas var notað við lögregluaðgerðirnar til að stoppa slagsmálin.
„Þetta var sjálfsvörn, þótt við séum hins vegar ekki alsaklausir. Það er ýmislegt sem hefði mátt betur fara hjá lögreglunni á ísafirði, þótt Ísfirðingar séu upp til hópa ágætisfólk,“ sagði Þorsteinn og að þeir Páll hefðu verið nokkuð slasaðir eftir átökin.
„Við höfðum ekki í hyggju að halda neitt partí. Það stóð til að fara snemma að sofa á sunnudagskvöldið, því við vorum á heimleið snemma daginn eftir þarsem við áttum að hitta Steve nokkurn Louis, umboðsmann TKO-fyrirtækisins, vegna hugsanlegrar samningsgerðar. Heimamennirnir ruddust að okkur og sögðust vera búnir að dæla í okkur brennivíni alla helgina, sem er ekki rétt. Nú vildu þeir að við héldum partí, en af því við neituðum þeim hótuðu þeir okkur öllu illu. Með herkjum tókst mér þó að koma þeim út,“ sagði umboðsmaðurinn knái.
„Þrátt fyrir að Guðmundur Fylkisson lögreglumaður stæði þarna fyrir utan sáum við hann aldrei gera nokkurn skapaðan hlut. Hann bara stóð þarna fyrir utan og glotti. Nokkru síðar tekur einn heimamanna upp grjót og hendir í gluggann, sem brotnar, og veldur því að trommarinn skerst á hendi. Í stað þess að hlaupa út og ráðast að þeim hringi ég í lögregluna, kynni mig og bið um aðstoð. Lögreglumaðurinn sem ég talaði við segir mér að láta vinnandi fólk í friði og skellir á. Ég hringi aftur og fer aftur fram á aðstoð og bið um nafn hans. Eftir tiltal segir hann loks til nafns; segist heita Ögmundur Jónsson, fer með sömu rulluna og skellir aftur á mig. Að ég hafi hringt og beðið um aðstoð kemur hins vegar ekki fram í skýrslum lögreglunnar. Ögmundur viðurkenndi þó fyrir rannsóknarlögreglumanninum að ég hefði hringt í sig.“
„Þetta leiddi til þess að við gripum í lauslega hluti, eins og komið hefur fram, og óðum út. Semsagt vörðumst hnífi og grjóti með tré að vopni,“ og á einhverjum tímapunkti fékk Þorsteinn grjóthnullung í brjóstkassann.
„Allt verður svart,“ hélt Þorsteinn áfram. „Enda sjö til átta manns í slagsmálum: Ég, Páll og Sigurður Már, rótari hljómsveitarinnar, endum í slagsmálum við heimamennina, sem voru fjórir — ekki þrír eins og fréttir hermdu —, fjórði maðurinn kom þeim til hjálpar aðeins síðar. Allt í einu heyri ég nafnið mitt kallað og lít upp. Þá er sprautað á mig táragasi. Svo eru kölluð nöfn Páls og Sigurðar Más og líka sprautað á þá táragasi. Táragasi var hins vegar ekki sprautað á heimamennina.“
Eftir þetta leystust slagsmálin upp og Þorsteinn og Páll handteknir og færðir til yfirheyrslu. Við yfirheyrslu var þeim tilkynnt að heimamaður hefði kinnbeinsbrotnað og Þorsteinn og Páll yrðu kærðir fyrir það. Þorsteinn sagði að þeir hefðu ekki átt sök að máli og að maðurinn hefði mögulega kinnbeinsbrotnað við fall. Meðan Þorsteinn var yfirheyrður var Páll látinn sitja í fangaklefa.
„Þetta var eins og að vera á geðsjúkrahúsi; ekkert nema hvítir veggir. Maður beið bara eftir því að vera tekinn í rass þarna,“ sagði Páll Rósinkranz um málið