Það var smávaxin og veikbyggð kona, íklædd svörtum fatnaði með svart og hvítt sjal yfir herðarnar, í raun aumkunarverð manneskja, sem var leidd af tveimur lögreglumönnum.
Hún eitraði fyrir fórnarlömbum sínum og virtist þá engu skipta hvort um var að ræða börn eða fullorðið fólk.
Í sakamáli vikunnar segir af morðkvendinu sem sagðist jafnsaklaus og ófætt barn.
Hennar síðustu orð voru: „Himnaríki er heimili mitt.“