Stefán skrifar um hinar sönnu sagnfræðihetjur.
„Mikið var gaman í kvöld. Mætti á aðalfund Sagnfræðingafélagsins og flutti sorpfyrirlesturinn minn, sem virtist mælast vel fyrir,“ skrifar sagnfræðingurinn Stefán Pálsson á samfélagsmiðilinn Facebook en í færslunni hugleiðir starf sitt og feril. „Það væri synd að segja að fjölmenni hafi verið á fundinum en ég verð samt alltaf jafn glaður þegar ég get haldið fyrirlestra eða lagt eitthvað af mörkum í sagnfræðingasamfélaginu. Þá finnst mér ég vera kominn heim,“ en Stefán virðist líta sig sem loddara þrátt fyrir að vera að margra mati frábær sagnfræðingur. Hann telur sagnfræðinga sem sitja í skjalasöfnum tímunum saman og skrifa um mikil og stór sagnfræðilega málefni vera hinar sönnu hetjur.
„Mestallan tímann finnst mér ég vera hálfgerður loddari. Ég er með þetta sagnfræðipróf mitt og elska fagið, en nánast frá deginum sem ég útskrifaðist hefur starfslýsing mín eiginlega verið á þá leið að ég vinni við að vera sniðugur…
Og það er alveg fínt að vera sniðugur. Ég skemmti fullt af fólki með því að halda ræður, vera með gamanmál eða semja spurningar – og markmiðið er alltaf að fræða eitthvað í leiðinni. En fólkið sem ég dáist að eru samt þau sem hafa þolinmæðina og einbeitinguna til að sitja í skjalasöfnunum og skrifa löngu og flóknu greinarnar í Sögu eða öll hin ritin. Það eru hetjurnar.“