Í framhaldi af ákvörðun ríkisstjórnarinnar um að styðja vinnuveitendur með um 20 milljarða árlegu framlagi, næstu 4 árin, til greiðslu launa starfsmannanna var fjármálaráðherra þráspurður um hvernig ætti að fjármagna þennan aukna kostnað ríkissjóðs.
Hann svaraði með hefðbundinni ræðu forvera sinna þar sem meginstefið var að þessir peningar mundu að mestu falla af himni ofan þar sem ákveðið hefði verið að taka til í ríkisrekstrinum, fækka og/eða sameina stofnanir, fækka starfsmönnum hjá hinu opinbera og síðast en ekki síst fara betur með þá fjármuni sem í kassann koma. Að öllum öðrum fjármálaráðherrum ólöstuðum fannst mér Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir flytja ræðuna mjög vel og eiginlega betur en fyrri flytjendur.
Það sem vakið hefur athygli mína í þessu máli er af hverju áhugasamir spyrja bara um þennan útgjaldalið ríkissjóðs. Af hverju er ekki spurt hvar á að taka 20 milljarðana sem munu fara í flóttamenn/hælisleitendur á þessu ári sem sækja hingað vegna þess að við bjóðum betri kjör en nágrannar okkar. Um það spyr enginn, ekki einu sinni, Kristrún Frostadóttir, verðandi forsætisráðherra sem hefur verið býsna hvöss varðandi nefndan stuðning við vinnuveitendur.
Þrátt fyrir fögur fyrirheit á liðnum árum, eins og báknið burt o.fl., hefur hægt miðað að draga saman ríkisreksturinn, kostnaðurinn vex ár frá ári þrátt fyrir fögur fyrirheit og einu virðist gilda hvaða flokkar stjórna. Það er stundum talað um að sumum spena fyrirtækjum kassans sé illa stjórnað. Það finnst mér nokkuð ónákvæmt orðalag. Bæði skýrara og nákvæmara væri að segja það sem satt er eða þeim er ekkert stjórnað.
Fyrir nokkur árum var þeim Vigdísi Hauksdóttur og Guðlaugi Þór falið að setja fram tillögur til fækkunar á ríkisstarfsmönnum þar sem bæði hafa þau trúlega talið þá full marga og haft uppi skýrar meiningar þar um. Skemmst er frá að segja að árangur var enginn.
Helgi Laxdal