Vinir urðu fyrir líkamsárás í miðbænum árið 1996.
„Þetta var skelfileg lífsreynsla og ég er heppinn að vera á lífi. Ef skurðurinn hefði komið tveimur sentímetrum neðar hefði slagæð farið í sundur og þá væri ég dauður,“ sagði Kristján Bjöm Ómarsson við DV árið 1996 en hann hafði orðið fyrir líkamsárás í miðbæ Reykjavíkur nokkrum dögum fyrr.
Kristján var í miðbænum við Ingólfstorg þegar hópur ungmenna réðst á þá. Sú árás endaði með því að Kristján hlaut 9 sentimetra langan skurð á kjálkanum eftir hníf. Lögreglan hafði ekki haft upp á árásarmönnunum þegar DV ræddi við Kristján um málið.
„Við vinirnir vorum að spjalla saman við Ingólfstorg og báðir bláedrú. Vinur minn var að tala í GSM- síma þegar einhver ungur maður kom aðvífandi og ætlaði að hrifsa af honum símann. Við þekktum náungann ekki neitt og báðum hann um að koma sér í burtu en hann hélt áfram að vera með stæla. Vinur minn og þessi náungi byrjuðu að rífast heiftarlega og síðan lenti þeim saman. Þá komu fleiri ungmenni að og allt i einu réðust einhverjir á mig og hrintu mér í götuna. Ég missti gleraugun mín og þegar ég reyndi að komast á fætur sá ég mér til hryllings að blóðið fossaði úr andlitinu á mér. Ég hljóp í burtu og náði mér í servíettur til að setja yfir blóðugt sárið. Þegar ég sneri við fann ég vin minn en hann hafði verið sleginn með flösku eða glasi í höfuðið sem var blóðugt. Við komumst á lögreglustöðina og þaðan vorum við keyrðir á slysadeild,“ segir Kristján Björn.
„Maður hefur farið víða erlendis en aldrei lent í eða orðið vitni að svona nokkra. Mér finnst hræðilegt til þess að vita að maður er ekki lengur öruggur um líf sitt í þessu litla samfélagi. Ég er mjög sleginn yfir þessum atburði og mér finnst óhugnanlegt að ungmenni gangi um og skeri fólk með hnífum að tilefnislausu. Við þekktum ekki einu sinni árásarmennina en málið er í rannsókn hjá lögreglu og við ætlum að kæra þetta. Ég vil óska eftir því að vitni að þessari árás gefi sig fram við lögreglu og aðstoði við að ná árásarmönnunum,“ sagði Kristján Björn að lokum.