Kvenskörungur einn hafði gengt embætti bústýru á samyrkjubúi til fjölda ára, en var orðin leið á baslinu. Hún ákvað að reyna að eignast kibbútsinn og sagði skósveinum sínum að finna til haka, járnkarla og skóflur, til að grafa undan keppinautum sínum, sen margir vildu keppa um góssið. Blýantanta býlisins skyldu menn og ydda rækilega. („Skósveinn“ þýðir „vikapiltur, snattari, eða smjaðrari, samkvæmt orðabókum.) Skósveinarnir í sögunni hér voru kallaðir Stebbi, Dabbi, Labbi, Gúbbi og Kibbi. Hófu nú skósveinar iðju sína sem mest þeir máttu og nutu fulltingis ekkna, sægreifa og hellisbúa.
Gróa á Leiti var ráðin á verktakalaun og allt fór á eitt einasta blúss. Gömul myndaalbúm voru grandskoðuð og landabruggurum heitið griðum. Bókhaldsgögn voru haldlögð og ég veit ekki hvað. Einn góðan veðurdag, á morgunfundi sveinanna, sagði svo einn skósveinanna: „Krakkarnir á kibbútsinum kalla okkur skósveinana „Caprísveina“, þeir hæðast að okkur og leggja okkur í einelti og ulla á okkur.“ „Blessaður vertu, Stefánsson meinti ekkert með Capríkvæðinu“, svarið annar. Kaffið á þessum fundi var samt í rammara kantinum.