Blaðamaðurinn Jakob Bjarnar Grétarsson er með skemmtilegri mönnum; og hann er ófeiminn viðað deila skoðunum sínum og reynslu – og segir vel frá:
„Ég skrapp í sund eins og ég geri stundum. Nuddið og kaldi potturinn hafa hingað til forðað því að ég leggist af öllum mínum þunga á örorkusystemið. En það er önnur saga,“ segir Jakob og bætir við:
„Nema þegar ég kem úr sturtu situr berrassaður eldri maður við skápana og hefur sig til í rólegheitum. Hann var einn í herberginu en sat akkúrat fyrir framan skápinn minn. Ég var eitthvað vandræðalegur, vissi ekki hvað taka skyldi til bragðs en hann reynist viðræðugóður, fer daglega í sund, sagði hann mér, syndir fimm hundruð metra eins hratt og hann getur, fyrst bringu svo bak, áður en hann fer í pottinn. Kalda? Já, þvílíkur munur … ég komst ekkert í skápinn en þetta var ágætis spjall. Og við kvöddumst með virtum.“
Í kjölfarið fór Jakob að velta því fyrir sér „hvort honum hafi ekki þótt neitt einkennilegt að ég væri svo áhugasamur um þetta kurteisishjal að ég léti mig ekki muna um að taka þátt í því á sprellanum? Ég fór að velta fyrir mér þessu sérkennilega atriði að alltaf þegar maður kemur að skápnum sínum og það er kannski bara einn eða tveir í skiptiklefanum, þá bregst ekki að allir eru með skáp sinn í einum hnapp. Og þar sem ég er að verða búinn að klæða mig kemur maður úr sturtunni. Og ég get svo svarið það, hann þurfti að komast í skápinn við hliðina á mínum. Ég gat ekki stillt mig og tautaði: Alveg er þetta merkilegt… Hann horfði á mig og sagði þýðingarmiklum tóni: „Lögmálið?“ Og við kinkuðum báðir kolli.“