Hún er hálf hjáróma, rödd nýja biskupsins í dag, „Reglur samfélagsins mega ekki vera ómanneskjulegar, sem birtist á visir.is.“ . Hjáróma vegna þess að biskupinn er nýbúin að taka þátt í setningu löggjafaþingsins og virtist fara vel á með henni og ráðherrunum.
Biskupar eru yfirleitt hjáróma, en „að vera hjáróma“ þýðir „að syngja ekki í takt við laglínuna“, eða að vera veikburða rödd og ósannfærandi.
Biskupar þjóðkirkjunnar eru hálaunafólk, yfirstétt sinnar trúarbragðafræðilegu samtíðar, hafa lagt sitt í púkkið til að hefja einstaklingshyggju og sínar eigin glanshliðar til vegsemdar og eru þar til glitstakkar sinnar eigin ánægjuvogar.
Það verður þá bara að segjast eins og er að það er eitthvað svo faríseiskt við þetta allt saman. Orðagjálfur og lítið annað. Mörg orð, lítill afrakstur. Besservisser talar.
Skemmst er að minnast þess að undirritaður hvatti biskupana til að opna dyr bústaða sinna fyrir utanveltufólki í vetrarkuldunum í fyrravetur og aftur þegar flóttafólk úr stríðshrjáðum héruðum heims knúði dyra hér á útmánuðum. Í hvorugt skiptið sýndu biskupar lit, en fengu launahækkun í staðinn.
En hvað er athugavert við grein hins nývígða biskups? Auðvitað þurfum við að gæta þess að reglur samfélagsins séu nokkurn veginn í takt við eðlilega siðfræði og mannasiði. Hins vegar þá hefur þjóðin nú einu sinni kosið þessa blessaða ráðamenn til starfa og menn fá þá bara þær reglur sem þeira kjósa sjálfir yfir sig.
Hvað varðar drenginn sem gerður er að peði í valdatafli þá þarf að skoða betur verkferlana þegar veik börn eiga í hlut, en ég er ekki svo viss um að samfélagið okkar sér svo „human“ lengur að sennilega er það rétt hjá ráðherrunum sem segja ekkert athugavert við málið. Kaldur veruleikinn blasir við. Við hendum bara út þeim gestum sem við viljum ekki hafa inni í hlýjunni.
Ástæða þessa er rótgróin einstaklingshyggja, sem í eðli sínu fæðir af sér afkvæmin mannfyrirlitningu og algert sinnuleysi um náungann, – bendir til að við séum langt á veg komin með að afkristna þjóðina eins og hún leggur sig.
Þar þurfa allir að líta í eigin barm. Einnig biskuparnir í sínum glitklæðum.
Höfundur er prestur.