Alþingismaðurinn Sigmundur Ernis Rúnarsson rifjar upp áhugaverða fjölskyldusögu frá því að hann bjó á Akureyri en hann skrifaði pistil um fatamál sem kom upp innan fjölskyldu hans.
„Það var einhver fullnusta í orðinu. KEA hafði svarið við því sem að var spurt. Og löngum var það svo í endilöngum Eyjafirðinum að ef það fékkst ekki í Kaupfélaginu, þá þurfti maður ekki á því að halda,“ skrifaði Sigmundur í pistlinum sem birtist á Akureyri.net.
„Það var að minnsta kosti almælt í fjölskyldu minni, og gekk raunar miklu lengra í munni marga þeirra hörðustu í ættboganum þeim arna, því ef það fékkst ekki í búðinni okkar, þá var það ekki til – og hafði ekki verið framleitt.“
En honum er minnisstæðust sagan af móðurömmu sinni sem hafði einsett sér, ein og sömu jólin, að kaupa nýja nælonskyrtu á bónda sinn í tilefni hátíðanna. En hún var þá að verða veik á saumunum og ekki lengur í boði að láta hann sjá sig svona aflaga til fara.
Ein blússa
„En á síðustu dögum aðventunnar kom í ljós að skyrturnar af sömu sortinni voru uppurnar í Herrafatadeild KEA. Og hvað var til ráða? Flíkina varð hann að fá. Hún laumaði sér inn í Amaro, svo lítið bar á, og verslaði þar eina blússu á ektamakann. Hann yrði ekki í nokkrum færum að sjá muninn.
Annað kom á daginn. Afi fann það sjálfsagt á lyktinni. Strax og hann var búinn að taka utan af gjöfinni sá hann að samvinnuhugsjónin lék ekki um sjálfa flíkina, en hún væri líklega úr búðum auðvaldsins. En hvort kona sín hefði svikið lit?“ skrifar ritstjórinn fyrrverandi.
Forboðinn fatnaður
Samkvæmt Sigmundi játaði hún á sig sökina með kökk í hálsinum á öðrum degi jóla.
„Það segir svo af samvistum hjónanna í Gilsbakkavegi að afi hafði það ekki í sér að skila skyrtunni, því hann færi ekki inn í hvaða búðir sem væri, og hann vildi heldur ekki henda henni, enda gjöf frá ektakvinnu sinni, en hann myndi aldrei ganga í þessum forboðna fatnaði. Það væri hans síðasta.
Menn svikju ekki KEA.“