Síðast en ekki síst
Eftir / Pawel Bartoszek
Þegar ég var barn mætti fjallahjólaæðið einn daginn. Skyndilega eignuðust börn fjallahjól og fóru að hjóla. Jafnvel að … hjóla í SKÓLANN! Það þótti náttúrlega hræðilegt af fjölmörgum ástæðum.
a) Börn gætu slasað sig á leið í skólann. Við vitum að fólk er alltaf að detta á hjóli. Þess vegna væri betra að koma á bíl eða ganga. Þá gerist aldrei neitt slæmt. Aldrei.
b) Það var bara ekkert pláss til að geyma hjólin á skólalóðinni. Reyndar var alveg pláss en bara ekki pláss til að geyma hjól. Það hefði vissulega verið hægt að kaupa grindur en þær myndu örugglega fyllast strax. Og þá þyrfti að kaupa fleiri. Það kostaði marga peninga.
c) En hvað ef hjóli er stolið fyrir utan skólann? Hver á að bera ábyrgð á því? Skólinn? Þvílík lagaleg óvissuferð sem það gæti orðið! Enginn vill horfa upp á grátandi barn ganga heim hjólalaust og með hjálm. Betra er að láta það setjast skælbrosandi í bíl foreldranna sem keyra það öruggt heim.
d) Eftir skóla eru börn oft að hjóla á skólalóð. Með tilheyrandi slysahættu. Börn gætu rekist á önnur börn. Eða hjólað á veggi og grindverk með tilheyrandi blóðbaði. Myndi heilbrigðiskerfið hafa undan? Það er spurning.
e) Fólk er ekki allt jafnríkt. Sum börn gætu átt flott, glænýtt fjallahjól meðan önnur myndu þurfa að láta sér nægja ljót, rispuð hjól eldri systkina. Þetta myndi kynda undir ójöfnuði og óhamingju. Miklu betra væri að láta alla foreldra sækja börn í skólann … á jafndýru bílunum sínum.
Niðurstaðan varð víða: Bönnum fjallahjól og letjum börn frá því að nota þau. Sama saga var með hjólabretti. Og línuskauta. Alltaf þegar valkostur við bílinn birtist mæta áhyggjuraddirnar á staðinn. Löggan fer að vara við og foreldrar verða óttaslegnir. Því þetta er nýtt og skrýtið … en bíllinn, enginn dregur tilverurétt hans í efa.