12 einstaklingum var bjargað úr eldsvoða á Hverfisgötu 72 árið 1991.
Betur fór en á horfðist í júlí árið 1991 þegar kviknaði í Hverfisgötu 72 en talið er að hafi eldurinn komið upp á neðri hæð hússins en fólkið á rishæðinni þurfti allt að fara á slysadeild. Fólkið hafði skorist á höndum við að hanga út um glugga til að forða sér og fengið reykeitrun.
„Ég kom einn á staðinn fyrst en svo bættust fleiri lögreglumenn við. Ég hafði séð reykinn og var eiginlega kominn aö húsinu áður en tilkynningin kom. Þegar ég kom að logaði stigagangurinn alveg baka til og mikinn reyk lagði út um alla glugga á hæðunum. Á efri hæðinni var fólk, 5 manns. Það var lokað inni. Fólkið kallaði út um gluggana Hverfisgötumegin og hálfpartinn hékk úti. Fólkið var líka búið að brjóta rúðu til að fá loft. Sá yngsti var 12-13 ára. Einhverjum, sem var á neðri hæðinni, tókst að finna stigaræksni. Stiginn var ekki nógu langur og við þurftum að halda á honum í fanginu til að hann næði upp til fólksins. Það hóstaði og ég tel að það hafi fengið reykeitrun,“ sagði Jón Ólafsson lögregluþjónn í samtali við DV um málið en gleðskapur hafði verið á neðri hæðinni um nóttina.
Hetjuvinur Önnu
„Stigagangurinn baka til var alelda og fólkið hékk út um glugga á rishæð götumegin. Lögreglan var búin að reisa stiga og var að taka fólkið niður. Þegar við sáum að þetta fólk var í góðum höndum lögreglunnar sinntum við slökkvistarfinu því við óttuðumst að fleiri gætu verið inni og gátum einbeitt okkur að því aö ganga úr skugga um það. Þrír reykkafarar fóru inn. Það er ótrúlegt hvað eldurinn hefur breiðst fljótt út. Slökkvistarfið gekk þó vel og tókst vonum framar. Það gekk greiðlega að slökkva yfirborðseld en síðan rifum við einangrun með spónum og þakið rufum við til að vera öruggir. En efri hæðin er illa farin,“ sagði Ragnar Sólonsson, varðstjóri hjá slökkviliðinu, en það var ennþá að störfum þegar DV fór í prentun.
Það var bara fyrir tilviljun að við sáum eldinn í gegnum eldhúsgluggann. Það var allt skíðlogandi svo við gátum ekkert gert og hlupum út,“ sagði Anna Metta Norðdal íbúi um eldsvoðann. „Vinur minn ætlaði að hlaupa upp stigann til að bjarga fólkinu sem var á efri hæðinni en sá að það var vonlaust. Hann hljóp því í bakgarð við hús hinu megin við götuna og fann þar einhvern stigaræfli. Hann stóð sig eins og hetja. Mér finnst þetta mjög gott hjá honum að hugsa svona rökrétt. Stiginn náði ekki alla leið upp svo það þurfti að halda við hann til þess að ná barninu út.“