„Þetta er nú orðið einum of amerískt fyrir minn smekk,“ sagði Leó Ólason við DV árið 1992 þegar unglingspiltar réðust á hann í myndbandsleigu hans.
Forsaga málsins er sú að piltarnir, sem voru alls fjórir talsins, voru fastagestir á leigunni. Þeir brutust inn í leiguna og stálu tékkhefti og var málið kært til lögreglu en drengirnir voru á aldrinum 16 til 20 ára.
„Þeir eru núna að hefna sín fyrir að við skyldu gera mál úr innbrotinu. Þetta er nákvæmlega og í bíómyndunum. Þeir byrjuðu á símaati og hótunum og á endanum söfnuðu þeir liði og réðust hér inn. Þeir röðuðu sér upp fyrir framan mig og þegar ég bað um að koma sér út því nærveru þeirra væri ekki æskt þá svöruðu þeir með skætingi. Þeir réðust svo þrír á mig og upp úr því hófust stympingar og hrindingar. Það var eins og eftir loftárás hér þegar þeir voru farnir. Hillur, spólur og plaköt í einum graut. Það var hérna fólk þegar þeir réðust inn en það flúði á hlaupum,“ sagði Leó um árásina og að lögreglan hafi rætt við drengina en hann ætti allt eins og von á því að þetta gæti gerst aftur. Hann tók þá ákvörðun að fá sér aðstoðarmann í afgreiðsluna til öryggis
„Strákarnir létu hafa það eftir sér að næsta verði alvöru fantar á ferðinni. Ég hef yfirleitt verið einn hérna kvöldin og mér hefur fundist það í allt í lagi en þetta orðið svo bíómyndakennt að maður veit ekkert hvað gerist,“ sagði kvikmyndaunnandinn að lokum.