„Okkar maður er ekkert sérstaklega áhugasamur um pestir, en veit að þær hafa fylgt mannkyni frá örófi alda og lagt fólk að velli, jafnvel í blóma lífsins,“ segir Gústaf Níelsson og bætir við:
„Sem betur fer hefur læknisfræðinni fleygt fram síðustu áratugina og tekist hefur að ráða niðurlögum barnasjúkdóma, sem stráfelldu börn á Íslandi; um þessi örlög má lesa í ágætu riti Sigurðar Gylfa Magnússonar, sagnfræðiprófessors, Menntun, ást og sorgir (1997) og eru lýsingarnar átakanlegar.
Gústaf segir að „Okkar maður fékk allar barnapestir sinnar tíðar, nema hina skelfilegu barnaveiki og minnist þess að hafa orðið herfilega veikur af kíghósta. Hann fékk líka vonda flensupest 1980, þá á besta aldri, lá í rúmi sínu í góða viku með mikinn sótthita. Hans vitjaði kunnur læknir sinnar tíðar, Jón Hjaltalín Gunnlaugsson (1917-1988), og sagði okkar mann greinilega með lungnabólgu og ávísaði einhverju fúkkalyfi og brýndi fyrir honum að þegar sóttin væri yfirstaðin skyldi hann strax láta taka af sér lungnamynd.“
Heldur áfram:
„Myndatakan leiddi í ljós að sár höfðu myndast í báðum lungum. Til þess að gera langa sögu stutta, tók það okkar mann nokkra mánuði að ná fyrri styrk. Í nútímanum hefði hann trúlega verið lagður á spítala. Síðan hefur hann ekki fengið neina almennilega pest, nema hor og hósta.“
Gústaf rifjar upp „núna, vegna þess að okkar manni þykir sem viðbúnaður og viðbrögð lækna og stjórnmálamanna við vondri pest, sem geisar um þessar mundir, séu of ýkt og að lækningin kunni á endanum að verða samfélaginu dýrari en pestin.
Okkur kann þó að greina á um þetta.“
Og að sjálfsögðu, að góðra manna sið, sendir Gústaf kveðju út í kosmósið:
„Við Begga sendum vinum og vandamönnum um víða veröld kærar kveðjur og ósk um gleðileg jól. Hún hefur tekist á við mótlæti lífsins af miklu æðruleysi í þungbærum og óvæntum veikindum. Áminning um það, að enginn veit hvað bíður handan við næsta horn. Lifið heil.“