„Í rauninni ætti enginn maður að eiga meira land en hann kemst sjálfur yfir að sinna, með vélum eða mannafla, eða hefur kenndir til vegna tengsla við landið. Það er gott og æskilegt að fólk komi sér upp eignum sem það geti nytjað eins og hugur þess stendur til, stofni fyrirtæki sem vaxi og dafni eftir efnum og ástæðum, hagnist og greiði af því sanngjarnan hlut til samfélagsins (en feli ekki í skattaskjólum), kaupi sér jarðarskika til að rækta og nytja eins og dugnaður og hugkvæmni leyfir – og þar fram eftir götunum,“
segir Guðmundur Andri Thorsson í pistli í Mannlíf.
Bendir hann á að land verður æ mikilvægara á tímum mikilla loftslagsbreytinga og komandi þjóðflutninga í kjölfar þess að æ fleiri svæði heims verða óbyggileg af manna völdum. Guðmundur Andri segir því „löngu tímabært að við setjum reglur sem takmarka skefjalausa söfnun einstaklinga á landi, þó ekki væri bara vegna þess mikla verðmætis sem þetta land á eftir að hafa á komandi tímum. En það þarf að setja skorður við hömlulausri samþjöppun á eignarhaldi á landi og öðrum auðlindum; sumt land á heima í þjóðareigu vegna gildis síns. Um auðlindirnar þarf ekki að tala, þær eru nú þegar í þjóðareigu, en þarf einungis að árétta það með góðu ákvæði í stjórnarskrá: fiskurinn, náttúruperlur, vatnið.“
Guðmundur Andri segir það engu máli skipta hvaðan auðmaðurinn er, hvort hann komi úr Breiðholtinu, Kuala Lumpur eða annars staðar frá, samþjöppun á eignarhaldi er alltaf hættuleg, hvort sem um er að ræða útgerðarfyrirtæki, matvörubúðir, fjölmiðla eða jarðnæði.
Það sé aldrei gott fyrir lítið samfélag að einn einstaklingur verði þar einráður og allt fari fram á hans forsendum og hrynji við brottför hans, að mati Guðmundar Andra.
„Það getur verið mikil innspýting í því fólgin fyrir lítið samfélag þegar dugmikill og framtaks-samur einstaklingur kaupir eign eða eignir og tekur að láta þar til sín taka. En það er aldrei gott fyrir samfélag að slíkur einstaklingur verði þar einráður og allt fari fram á forsendum viðkomandi og hrynji við brotför hans.“
Leppun orðin böl í nútímasamfélögum
„Hitt er svo enn verra, sem orðið er sérstakt böl í nútímasamfélögum – og alveg sérstaklega hér á landi – og það er sú iðja sumra auðmanna að leynast bak við leppa eða flókið net skáldaðra eignarhaldsfélaga. Við eigum heimtingu á að vita hver á land og hvað hann hyggst fyrir með það,“ segir Guðmundur Andri og minnir okkur að lokum á skyldur okkar við landið okkar og afkomendur okkar.
„Þetta er landið þitt …“ orti Guðmundur Böðvarsson í ljóðinu sínu fallega Fylgd og líka „þetta land á þig“ og minnti okkur á skyldur okkar við landið sem verður hér eftir okkar dag og barna okkar og barnabarna. Því þetta land er ekki bara til fyrir okkur sem hérna búum – það hefur líka gildi í sjálfu sér, verðmæti þess verður ekki mælt í mannlegum einingum á borð við krónur og aura. Þetta land á sig, og það eigum við að virða, um leið og við lærum að umgangast það og nýta góðar gjafir þess.“