Í smástund fyrir hrun var ein af hljómsveitunum mínum umtöluð og vinsæl. Við höfum gaman af skrýtnum aðstæðum og góðu gríni. Það er góð leið til að geta rifjað upp eitthvað skemmtilegt að hafa upplifað það. Altént. Okkur var boðið að spila í sjónvarpsþætti sem átti að vera vinsælasti raunveruleikaþáttur í Japan. Upptökurnar yrðu á búllu í Reykjavík. Einn sunnudagsmorguninn mættum við með hljóðkerfi, skúringarfólkið opnaði, enginn mættur. Við stilltum upp fyrir tónleika, helltum upp á kaffi og biðum.
Bærinn var mannlaus fyrir utan fyrrverandi poppara sem skokkaði upp og niður Laugaveginn og veifaði okkur brosandi. Þegar við sáum hann hlaupa fram hjá afturábak var stutt í uppgjöf en skyndilega fylltist búllan af japönskum tæknimönnum. Þeir settu upp ljós, tugir manns, með græjur, myndavélar, talstöðvar. Enginn talaði neitt nema japönsku. Leikstjórinn, held ég, skipaði okkur fyrir á japönsku, ljósin fóru í gang og við byrjuðum á lagi. Hurðin opnaðist, inn komu japanskir unglingar. Leikstjórinn öskraði, cut. Byrja upp á nýtt, hætta, byrja, láta unglinga spila, endaleysa.
Það var langt liðið á daginn þegar ég stóð úti í horni í bleikri skikkju á upphækkuðum skóm að hneigja mig fyrir japönskum unglingstúlkum. Fimm myndatökumenn umkringdu okkur og leikstjórinn, held ég, öskraði ýmist á mig, þær eða talstöðina. Við vorum orðnir mjög pirraðir og engu nær um hvað stæði til. Allt í einu stóðu Japanirnir upp, tóku saman tækin og hurfu. Popparinn hljóp hjá. Við vorum einir með slangri af sunnudagsfyllibyttum.
Einhverjir byrjuðu að róta, bölvandi og ragnandi yfir þessu rugli. Einn hljómsveitarmeðlimurinn sagði spenntur frá því að hann hefði samið um að þessir myndu taka að sér að róta öllu dótinu fyrir tvo bjóra og benti á hóp af blindfullum Rússum. Gjaldkeri hljómsveitarinnar sem er almennt hinn dagfarsprúðasti missti sig og öskraði: „Er nú ekki nóg komin vitleysan?“ Og maður spyr sig stundum.