Glúmur gleður og fólk á skilið að fá að njóta orða hans; visku og húmors. Skilyrðislaust.
Hann segir:
„Mamma á það til að vera of mikið mamma. Hún vakti mig á sérhverjum morgni frá upphafi skólagöngu til að tryggja að ég mætti. Og í þau örfáu skipti sem ég nennti ekki á fætur og laug að ég væri lasinn skipaði hún mér á fætur og sagði mér að hypja mig í sund fyrst ég væri svona voða veikur. Svo það var aldrei neinn sjens á að ljúga sig veikan. Það var þá. En ekkert hefur breyst.“
Glúmur rennur fimum fingrum um lyklaborðið er dæsir af vellíðan og biður um meira – og fær meira, eins og við hin:
„Ég reisti mér hús hér á landi fjölskyldunnar sem afi keypti á síðustu öld. Í morgun þurfti ég að vakna snemma í vinnu. Ég vaknaði við stanslausar hringingar eldsnemma. Og hver var á hinum endanum. Nú auðvitað mamma. Hún sá bíl minn í hlaðinu og varð hrædd um að ég yrði of seinn. Þannig að ekkert hefur breyst frá því ég var sex ára.“
Og segir að endingu:
„Nú fimmtiu árum síðar er enginn friður fyrir mömmu. Aldrei hægt að hringja sig veikan og fá að sofa út. Og bara slappa af. Í hennar augum er þessi fimmtíu og sex ára drengur ennþá bara barn sem þarf á fætur. Ef þetta er ekki móðurást þá veit ég ekki hvað ást er. Og ástin er gagnkvæm. Ég elska mömmu. Án hennar vaknaði ég aldrei. En þetta fer að verða andskoti þreytandi.“