„Rétt upp hönd sem hefur pissað úti niðr’í bæ á djamminu! (Hönd hér). Rétt upp hönd sem hefur farið yfir mörk annarra og verið óviðeigandi í tali og gjörðum! (Hönd hér). Rétt upp hönd ef þú hefur verið fáviti, ert tilbúin/nn að gangast við því og hefur lært af því (Hönd hér). Það er nefnilega partur af því að vera manneskja og kallast þroski,“ ritar Íris Dröfn Kristjánsdóttir grunnskólakennari í pistli á Facebook um #metoo bylgjuna sem er í gangi á Íslandi í dag.
„Þetta tvennt saman vegur hættulega að friðhelgi einkalífsins. Í hverri viku má sjá tilraunir til mannorðsmorða og á litlu landi eins og hér geta þessar tilraunir verið ansi árangursríkar“.
Hér vísar Íris til þess að myndband náðist af Eiði Smára í annarlegu ástandi í miðbæ Reykjavíkur. Íris hefur verið harðlega gagnrýnd og henni bent á það að tala um það atvik í sömu andrá og hún talar um Metoo byltinguna nái ekki nokkurri átt og að málin séu með öllu óskyld. Einnig er bent á það að Eiður sé þjóðþekktur maður og fyrirmynd og það sé ekki það sama og þegar Pétur eða Páll séu að skemmta sér í miðbænum og létti á sér, þar að auki sé það ólöglegt.
Að mati Írisar eru mörg mál „í þessari nýju herferð svo ómerkileg að þær hefðu vel getað afgreitt þau á staðnum þegar atvikið átti sér stað með því að setja mörk, en auðvitað á að segja frá.“ Íris nefnir að Kvennaathvarfið og Bjarkarhlíð taki á móti konum sem verða fyrir ofbeldi og að hún hafi enga trú á að hægt sé að fá sálarfrið vegna ofbeldis með því að henda einhliða frásögn á samfélagsmiðla „og jafnvel nafngreina svokallaðan geranda.“
Skrif Írisar hafa vakið hörð viðbrögð meðal fórnarlamba kynferðisofbeldis sem sjá ekki betur en að Íris sé að gera lítið úr þeim á mjög óvæginn hátt. Íris er innt eftir dæmi um frásagnir sem hún telji ómerkilegar og hún svarar því svona til:
Pistill Írisar heldur áfram hún spyr: „Erum við mögulega að gengisfella alvarlegri ofbeldismál með því að setja misskilning, ósætti og ólík mörk undir sama hatt og ofbeldi?“
Íris veltir vöngum yfir því hvort „staðan sé raunverulega sú að við nærumst á mistökum annarra?“ og nefnir dæmi:
„Sjálfskipaður “áhrifavaldur” – skaðvaldur – jarmar eitthvað út í loftið og fjögur hundruð og eitthvað – jafnvel þúsundir – hlaupa jarmandi á eftir með misgáfulegar reynslusögur. Er eitthvað réttlæti í að eyðileggja mannorð fólks með einhliða frásögnum“ spyr Íris og veltir því fyrir sér hvort þessi mál ekki heima annars staðar en á samfélags- og fréttamiðlum:
„Hvað er það annað en gróft ofbeldi þegar einstaklingur safnar liði og ræðst á einn hvort heldur er með gjörðum eða orðum? Þessi þróun er ekki góð og það versta er að börnin okkar læra það sem fyrir þeim er haft.“
Það sem Íris hefur verið hafðlega gagnrýnd fyrir er það að hún á að heita fyrirmynd ungs fólks sem kennari en kemur út með skilaboð sem þessi sem gætu valdið því að stúlkur þori alls ekki að segja frá ofbeldi sem þær verða fyrir sem og það að ungir drengir fá líka skilaboð með pistli Írisar. Börn læra það sem fyrir þeim er haft segir hún sjálf í niðurlagi pistilsins en hefur ef til vill gleymt að hafa það í huga sjálf áður en hún birti skrif sín.