Rithöfundurinn Þóra Hjörleifsdóttir fjallar um skuggahliðar ástarinnar í sinni fyrstu skáldsögu.
Út er komin bókin Kvika eftir Þóru Hjörleifsdóttur og er það hennar fyrsta skáldsaga. Beðin um að lýsa bókinni segir Þóra: „Hún fjallar um skuggahliðar ástarinnar. Ef maður hugsar um ástina sem pening þá er hrifningin, gleðin og eftirvæntingin ein hliðin en á hinni er óöryggið og óttinn, við höfnun og að þú sért mögulega að setja hjartað í blandara. Það er þessi síðarnefnda hlið sem ég var að skoða.“
Þegar Þóra er spurð út í hvaðan hugmyndin að söguþræði Kviku kemur segir hún söguna byggja á bæði reynslusögum úr öllum áttum og einnig kjaftasögum. „Í mínum vinkonuhóp þá tölum við mikið um ástina, um sambönd og það að komast á séns og viðhalda sénsinum. Það er svona stóra umfjöllunarefnið. Og Kvika byggir í raun á einhverju samansafni af kjaftasögum og reynslusögum sem ég hef heyrt.“
Spurð út í hvort þetta sé mögulega hennar reynsla svara Þóra neitandi. „Þetta er ekki byggt á minni reynslu en aðalpersónan heitir Lilja og ég held að hún sé manneskja sem allir hafa þekkt eða verið að einhverju leyti.“
Langaði að búa til rými til að tala um hlutina
Í Kviku dregur Þóra upp raunsæja mynd af andlegu ofbeldissambandi sem er litað af klámvæðingu samtímans. Aðalpersóna bókarinnar er Lilja sem er svo ástfangin að hún er tilbúin að leggja allt í sölurnar til að þóknast manninum sem hún elskar.
Mig langaði kannski pínu að rjúfa þessa einangrunartilfinningu og búa til eitthvað rými til að tala um hlutina.
„Þegar fólk er í samböndum sem ekki gengur vel, þar sem verið er að koma illa fram við það og því líður ekki vel, þá verður einangrunartilfinningin svo mikil. En ég held reyndar að umræðan sé að aukast mikið núna.
Í gegnum tíðina var fólk, sérstaklega konur, meira í því að þegja bara og kyngja hlutunum og þessar konur héldu jafnvel að þær væru þær einu í heiminum sem hefðu verið svona vitlausar að koma sér í og velja það að dvelja í einhverjum þrotuðum aðstæðunum. Mig langaði kannski pínu að rjúfa þessa einangrunartilfinningu og búa til eitthvað rými til að tala um hlutina.“
Kvika kom út á miðvikudaginn. Spurð út í hvaða viðbrögð hún hafi fengið við bókinni segir Þóra: „Það hafa hrúgast inn skilaboð og bókin virðist hreyfa við fólki.“
Þóra hefur tekið þátt í að skrifa og gefa út ljóðabækurnar Ég er ekki að rétta upp hönd (2017) og Ég er fagnaðarsöngur (2018) með Svikaskáldum. Ljóðin eiga vel við hana og Þóra segir Kviku vera ljóðræna skáldsögu.
„Ég lærði ritlist í Háskóla Íslands og útskrifaðist árið 2017. Þar fékk ég tækifæri til að spreyta mig á alls konar ritstílum. Ég prófaði að skrifa kvikmyndahandrit, leikrit, smásögur og fleira en ég finn að ég er í mínu elementi þegar kemur að ljóðum. En ég er enn þá alveg að leita og leika mér, ætla ekki að steypa mig fasta í neitt form heldur halda áfram að flæða og sjá hvað kemur til mín.“
Kafli úr Kviku:
Netvinur II
Við erum eiginlega alltaf saman heima hjá honum, ég er farin að hanga þar líka þegar hann er ekki heima. Það er gott af því að hann býr svo nálægt háskólanum og svo getur hann líka gengið að mér vísri þar. Ég veit að hann er stundum að tala við aðrar stelpur á netinu, stundum njósna ég um hann og les yfir öxlina á honum við hverja hann er að tala. Honum finnst það óþolandi. Hann er prívat, hann vill meira að segja ekki að ég noti tölvuna hans nema hann sé með mér. Hann er stundum að tala við þessa rauðhærðu stelpu sem hann reið um daginn en hann segir að þau séu bara vinir. Ég á líka alveg karlkyns vini, hann segir að ég þurfi að slaka á og sætta mig við að hann eigi vinkonur.
Mynd: Forlagið