A Whiter Shade of Pale með Procol Harum er eitt besta lag sem ég heyrt.
Eitt af þessum dáleiðandi lögum sem erfitt er að fá leið á.
Með frægari lögum.
Orgelið fylgir manna alla leið – ásamt sálinni í söngnum; þetta gengur upp.
Hægt að túlka textann; fá einhvern botn í hann – en það er mér ekki að skapi.
Óskiljanlegir textar eru það hins vegar; vil helst að þeir fjalli ekki um neitt eða hafi ekki neinn tilgang annan en þann að vera til.
Fyrir tíma netsins hélt ég að ein línan í textanum – þessi hérna: „When we called out for another drink the waiter brought a tray“ – væri svona: „When we called out for another drink the waiter brought a train.“
Þetta hélt ég í mörg ár, og ég vildi að ég hefði aldrei komist að hinu sanna.
Fyrir mér nefnilega var það og er að þjónninn kæmi með lest á borðið í stað glasabakka miklu eðlilegra og áhugaverðara.
Hver vill ekki að þjónninn færi manni lest?
Ég held áfram að humma línuna „mína“ svo lengi sem ég breytist ekki, en það gæti alveg gerst.