Þegar ég loksins náði að koma mér af stað, sá ég að strætóinn var við stoppistöðina mína.
Fyrir utan strætóhurðina stóð maður sem horfði á mig og tók fast í höndina á mér. Mér fannst það svolítið skrítið, en ég hugsaði svo ekkert meira um það. Ég gekk inn og kom mér fyrir aftast. Þegar strætóinn fór af stað horfði ég á manninn út um bakgluggann. Hann virtist líta út fyrir að vera örlítið hærri þar sem hann stóð þarna einn á blautri gangstéttinni.
Hann leit út fyrir að vera niðurdreginn. Var hann að gráta? Ég gat ekki lengur greint andlit hans. Strætóinn fór af stað og beygði svo fyrir horn og ég missti sjónar á honum. Ég sá hins vegar í hvaða hús hann var að fara. Við keyrðum í burtu og hann hvarf með öllu. Ég settist aftur niður, en enginn tók eftir því að ég var að horfa á hann. Það lygndi og ég fór að sjá hraunvíðáttuna eins langt og augað eygði. Rigningin hafði breytt landslaginu og gert allt dekkra yfirlitum. Ég lokaði augunum.
Við fengum alltaf greitt út í vinnunni hvern föstudag. Þennan föstudag ákvað ég að fara í bæinn og kaupa mér eitthvað fallegt. Áður en ég vissi, var ég nánast búin að eyða öllum peningnum. Eftir bæjarferðina ákvað ég að fara með kvöldstrætónum þangað sem maðurinn átti heima. Ég dinglaði bjöllunni og móðir hans kom til dyra. Hún spjallaði við mig örstutt og vísaði mér svo til hans upp í herbergi. Í tvo daga var lífið bjart.
Einn morgun í vinnunni tók ég eftir því að hann hefði sent mér tölvupóst. Í póstinum stóð einfaldlega að hann gæti ekki hitt mig næstu helgi. Hann sagðist ekki geta útskýrt af hverju, en hann myndi láta mig vita nokkuð fljótlega.
Margar vikur liðu þar sem ég reyndi að ná sambandi við hann, en ég heyrði ekkert meira í honum. Svo loksins eitt föstudagskvöld ákvað ég að fara að strætóstöðinni þar sem ég hafði séð hann fyrst. Ég beið og vonaði að ég myndi sjá hann, en aldrei kom hann.
Um kvöld eitt var bréfi rennt undir hurðina hjá mér. Í því stóð: „Ég á von á þér næsta laugardag. Ég elska þig.“ Það var allt og sumt.
Á föstudeginum hljóp ég að stoppistöðinni. Ég var mjög spennt, hann var búinn að biðja mig um að koma til sín. En hann kom ekki. Ég gat ekki beðið endalaust, ég varð að fá að vita hvað hann vildi mér.
Þegar ég kom inn í húsið sat móðir hans í stofunni og horfði á mig döpur. Hún bað mig um að setjast niður og rétti mér svo umslag. Bréfið var frá spítalanum, en hann hafði svipt sig lífi nokkrum dögum eftir að við hittumst síðast.
Grátur ómaði í herberginu, en ekkert skipti máli lengur. Hann var grafinn í líkama móður sinnar og grét.
Ég stóð upp og hélt niður götuna ringluð, þegar ég fann að það er tekið í höndina á mér. Við gengum þegjandi í átt að strætóstöðinni. Við vorum 17 ára, full af örvæntingu, ófær um að elska okkur sjálf og hvort annað og lifa lífinu.
Þegar ég opnaði augun runnu regndroparnir niður rúðuna.