Rithöfundurinn Auður Jónsdóttir skrifar „aðeins um Sigmund Davíð – hugsað yfir morgunsopa!“
„Þegar Sigmundur Davíð var frekar nýorðinn forsætisráðherra kúrði ég heima með son minn ungan í slagviðri og gráma. Í fréttunum ómaði einhver málflutningur hans sem gerði mig álíka vonlausa og veðrið. Svo ég sendi fyrrverandi manninum mínum póst og sagði að við yrðum að flytja aftur til útlanda, hvort hann gæti drifið í því að finna íbúð. Hann fann íbúð í Berlín og við fjölskyldan fluttum út. Sonur minn fór í leikskóla þar og ég man eftir deginum þegar leikskólakennarar og foreldrar horfðu á mig, eftir alþjóðlegan fréttaflutning af pólitíkusum hér, með meðaumkun og undrun í senn – pínu eins og ég væri óviti. Það var í kjölfar uppljóstrana svokallaðra Panama-skjala.
Ég reyndi að útskýra fyrir þýsku leikskólakennurunum að ég væri pólitískur flóttamaður. Systir mín og mágur voru þá hjá mér og eitthvað var kallað á eftir þeim þegar þau röltu um hverfið að tala íslensku. Það loddi skömm við mann, bara yfir því að vera Íslendingur.
Kannski svipuð skömm og sumir Íslendingar fundu fyrir erlendis í Hruninu.
Einhverjum árum seinna var ég flutt heim og þá skall Klaustursmálið á. Ég man eftir að hafa lesið fréttir sem stigmögnuðust og var að fara að sofa en gat ekki sofnað af þörf fyrir að skrifa. Svo ég hentist á fætur rétt fyrir miðnætti, vakti Báru Huld Beck vinkonu mína sem þá var að vinna á Kjarnanum og sagðist verða að birta pistil. Hún hélt sér vakandi meðan ég gubbaði honum út úr mér. Hann hét Ofbeldi gagnvart konum – ef þingmenn sitja áfram: https://kjarninn.is/…/2018-11-30-ofbeldi-gagnvart…/
Í október núna las ég síðan grein þar sem Heimir Már fjallar um spjall við Sigmund Davíð í Samtalinu. Þar segir:
„Sigmundur Davíð Gunnlaugsson formaður Miðflokksins vill að allir þeir sem koma að landmærum Íslands til að sækja um hæli verði tafarlaust sendir til baka. Þeir missi jafnframt réttinn til að sækja um vernd á Íslandi. Þá væri ekki hægt að ætlast til að Íslendingar aðlagi sig að menningu og siðum þeirra sem hingað flytja, heldur verði fólk sem vilji búa hér að aðlaga sig að íslensku samfélagi.“
Um mánuði síðar les ég svo á DV:
„Eyjan efndi um helgina til könnunar meðal lesenda um hvern þeir vilja fá sem næsta forsætisráðherra. Tilefnið er augljóst, alþingiskosningarnar sem fara fram 30. nóvember næstkomandi. Skemmst er frá því að segja að hlutskarpastur í þessari könnun var Sigmundur Davíð Gunnlaugsson formaður Miðflokksins sem var eins og flestir ættu að muna forsætisráðherra á árunum 2013-2016. Flestum þátttakendum í könnunni líst því vel á að Sigmundur Davíð snúi aftur í forsæti við ríkisstjórnarborðið.“
Í fyrravetur skrifuðum við Jón Ferdinand, þá starfsfélagi minn, grein í Heimildina sem heitir Popúlísk aðferð til að ná eyrum óöruggra karla og birtist hér:
https://heimildin.is/grein/21911/
Við veltum vöngum yfir Skoðanabræðrum: hlaðvarpsspjalli Snorra og Bergþórs Mássona við Patrik Atlason – öðru nafni: Prettyboitjokko. Spjallið hafði ratað í fjölmiðla vegna vangaveltna þeirra um karlmennsku! – á þann hátt að hún hljómaði eitruð. Það vafðist fyrir manni hver erindi hlaðvarpsins væri.
Vanhugsaður húmor á gráu svæði, poppuð ögrun stráklinga – eða eitthvað alvarlegra?
Þegar Snorri Másson tilkynnti að hann væri í framboði fyrir Miðflokkinn var ekki annað hægt en að setja þetta hlaðvarp í samhengi við orðræðu Klaustursmanna sem hljómaði eins og kerfisbundin niðrun kvenna. Að sjá hann og Sigmund Davíð poppa sig upp í TikTok vídeói er eitthvað sem hausinn á mér nær ekki utan um.
Hvað er í gangi?
Um daginn rakst ég svo á erkiíslenska Maskínu-könnun, líka á Vísi, á þá leið að flestir myndu vilja fá sér bjór með Sigmundi Davíð af núverandi stjórnmálaleiðtogum. Og maður, eða öllu frekar kona, spyr:
Hvað er að ykkur? Hvað er að okkur?