Í gær voru liðin sex ár frá því að frétt um mögulegt andlát Hauks Hilmarssonar barst til Íslands. Móðir hans skrifaði hjartnæma færslu af tilefni þeirra tímamóta á Facebook.
Eva Hauksdóttir lögmaður skrifaði Facebook-færslu í tilefni þess að í gær voru liðin sex ár frá því að fréttir af andláti sonar Evu, Hauks Hilmarssonar, bárust frá Afrin-héraði í Sýrlandi. Haukur, sem var aðgerðarsinni og hugsjónamaður, var þar staddur til að hjálpa Kúrdum sem þar bjuggu, við að verjast innrás Isis-liða. Hauki og félögum hans tókst að sigrast á hryðjuverkamönnunum en þá hóf her Tyrklands loftárásir á svæðið og er talið að Haukur hafi látist í einni slíkri árás. Lík hans hefur þó aldrei fundist.
„Við höfum hundrað leiðir til að minnast Hauks. Við minnumst hans á hverjum degi, á einhvern hátt, og mér finnst enn í dag eins og hann gæti hvenær sem er bankað upp á. Ég er ekki einu sinni viss um að ég yrði neitt hissa ef hann tæki upp á því að ganga aftur eða ef kæmi í ljós að hann væri á lífi eftir allt saman. Það er enn hægt að fletta honum upp í þjóðskrá svo hann er enn á lífi að áliti ríkisvaldsins.“ Þannig hefst færsla Evu og heldur svo áfram: „Fyrir réttum 6 árum sat ég við borðstofuborðið okkar í Glasgow og reyndi að henda reiður á fréttum dagsins, sem voru samt sem áður frekar einfaldar. Síminn hringdi án afláts, einkaskilaboðum rigndi inn á messenger á Facebook. Ég var hætt að svara öðrum en mínum allra nánustu.“
Eva segir að maðurinn hennar, Einar Steingrímsson hefði verið í vinnuferð í útlöndum er fréttirnar bárust en að systkini hennar hefðu verið væntanleg daginn eftir.
„Einar var í vinnuferð í útlöndum. Systkini mín væntanleg morguninn eftir. Ég hafði sagt þeim að það væri engin þörf á að þau væru að þvælast þetta. Mér þótti vænt um að þau vildu koma og vera hjá mér en mér fannst ég, í fyllstu einlægni, ekki hafa neina þörf fyrir það. Annað átti eftir að koma í ljós en á þessu augnabliki réði ég fullkomlega við aðstæður og sjálfa mig.“
Sagðist Eva hafa verið afar rólega og að hugsun hennar hafi verið skýr, þó upplýsingarnar hafi verið ruglingslegar.
„Ég hafði ekki grátið og hafði enga þörf fyrir það. Ég var pollróleg. Hugsun mín var skýr þótt upplýsingarnar væru óreiðukenndar. Ég hugsaði; nei þetta getur ekki verið, við vitum að hann er í Grikklandi. En svo strax; ekki vera í afneitun, hann væri búinn að hringja ef hann hefði komist til Grikklands. Ég opnaði Google skjal og skrifaði; „eigi skal syrgja – heldur hvað?“ Ég veit enn ekki hvað.“
Löngu seinna sýndi Eva svo önnur viðbrögð.
Löngu síðar sýndi ég viðbrögð sem báru vott um verulega geðshræringu en á þessari stundu hreyfði ekkert við mér.“
Hér má lesa færsluna óslitna: