„Fjölskyldurnar sem líta oft út fyrir að vera hamingjusamastar – eru oft þær sem eru flinkastar við að fela leyndarmálin og flinkustu leikararnir. Ég var sjálf í svona „picture perfect“ sambandi – Einbýlishúsið, jeppinn, bensinn, utanlandsferðir, útilegur – o.s.frv. Mikið var í það lagt að allt liti vel út og oft „bakkaði“ ég eiginmann minn upp í einhverju sem ég var ósammála.“
Svo hefst pistill eftir Jóhönnu Magnúsdóttur prest, sem hún birtir á Facebook. Pistillinn hefur vakið mikla athygli en fjölmargir virðast tengja við frásögn hennar. Hún hvetur fólk sem hefur lent upp á kant við uppkomin börn að ræða við þau. Hún segir foreldra og börn þeirra oft hafa mismunandi sýn á uppeldisárin.
Hér fyrir neðan má lesa pistil Jóhönnu í heild sinni
Innan um allt þetta „fullkomna“ – urðu trúnaðarbrestir sem aldrei var unnið úr. Það var á báða bóga. Það var of mikil drykkja á heimilinu – og í ferðalögum. Það komu upp alls konar atvik sem voru trauma fyrir börnin. – Þessu hafa börnin okkar þurft að vinna úr. Það hefur reynst þeim erfitt og fullorðinsár þeirra alls ekki auðveld. Það þýðir ekki að við foreldrarnir höfum ekki gert fullt rétt – og gert margt gott, en það sem börn muna er eins og Maya Angelou segir, kannski muna þau ekki nákvæmlega hvað þú sagðir, ekki nákvæmlega það sem þú gerðir – en þau muna hvernig þú lést þeim líða.
Það að gera skemmtilega hluti saman – fá allt hið veraldlega sem hægt er að kaupa – fá að fara í utanlandsferðir o.s.frv. – gerir ekki fjölskyldu hamingjusama eða heila. Það er það sem er að gerast inni á heimilinu í hversdeginum. Það eru heilbrigð samskipti foreldra sem skipta máli. Samskipti mín og föður barnanna voru ekki heilbrigð. Margt gott – margt skemmtilegt, en margt vont og alls ekki skemmtilegt.
Mér finnst að börnin okkar þurfi að fá viðurkenningu á þessu – og þau fá hana frá mér. „Validation“ heitir það á ensku. Þegar þau koma til þín (sem þau hafa gert við bæði mig og föður sinn) og rifja upp það sem þeim fannst erfitt – þá er ekki bara hægt að smætta það eða segja „Já en við gerðum líka svo margt skemmtilegt“ … Það er alveg satt, en það strokar ekki út það sem var vont. –
Ef við gerum það – að segja: „Þetta var nú ekki svona slæmt“ þá erum við að gaslýsa börnin og gera lítið úr þeirra upplifun. –
Ég held þetta sé grundvallaratriði fyrir foreldra að skilja. Að mæta börnum og þá uppkomnum börnum með skilningi og fara ekki í vörn. Taka á móti því og ekki fara í sjálfsréttlætingu. Í framhaldi er svo hægt að vinna úr því – biðjast fyrirgefningar og fyrirgefa sjálfum sér í framhaldinu fyrir að kunna ekki betur eða gera betur.
Við sem erum foreldrar erum líka uppkomin börn foreldra sem e.t.v. sögðu eitthvað særandi. Misnotuðu áfengi o.s.frv. – en ef engin/n viðurkennir að þetta sé rangt – lærum við aldrei af mistökunum.
Ef að börnin þín eru hætt að tala við þig – eða blokkera. Ekki segja að það sé bara eitthvað að þeim – líttu í eigin barm. Þau eru af kynslóð sem talar um málin. Leitar sér hjálpar og fara jafnvel í dáleiðslu þar sem allt veltur upp sem gerðist sem börn. Ekki segja að þetta sé vitleysa og spyrja vini þína hvort þú sért ekki góð mamma/ eða góður pabbi – því að sonur þinn eða dóttir sé nú alveg í ruglinu.
Börnin okkar eru að kenna okkur að segja satt og hætta að fela og þykjast. Að lifa innan frá og út. En ekki í yfirborðsmennskunni til að allir haldi að allt sé í lagi hjá okkur. Þannig að almenningsálit eða hvernig hlutirnir líta út sé mikilvægara – en hvernig þeir eru í raun og veru. –
Ef uppkomið barnið þitt er reitt út í þig – er það oftast ekki vegna þess sem þú endilega gerðir – heldur vegna þess að þú viðurkennir ekki að hafa gert neitt á hlut þess.
Skrifað með tárum – og fyrir fólkið sem þarf á því að halda að áföll þeirra og erfiðleikar í uppvexti fái viðurkenningu.
Skrifað fyrir börnin mín.