Þórhallur B. Jósepsson, ráðgjafi hjá Lífeyrissjóði verzlunarmanna, segir í samtali við Mannlíf að frásögn hjóna af viðskiptum þeirra við lífeyrissjóðinn sé augljóslega byggð á misskilningi og að þau atriði sem snúa að sjóðnum séu ekki rétt.
„Þarna virðist vera um misskilning að ræða. Lögin (lög nr. 129/1997 lífeyrissjóðalögin) segja til um með hvaða skilyrðum skipta megi réttindunum.
Þar á meðal er að framvísa skuli hjúskaparstöðuvottorði, enda þarf eðlilega að liggja fyrir að skiptingin sé á réttum og lögmætum forsendum. Aðeins þarf eitt vottorð, ekki tvö. Þjóðskrá gefur út vottorðið og ákveður gjaldið fyrir það.
Lífeyrissjóðurinn hefur því ekkert með það að gera að ákveða hvaða gögnum skuli framvísað eða hvaða gjald er tekið fyrir þau. Og hann hefur heldur ekki krafist tveggja vottorða þegar eitt er nóg,“ segir Þórhallur.
Hann þvertekur fyrir það að nokkur starfsmaður lífeyrissjóðsins myndi gera þau mistök að óska eftir tveimur hjúskaparvottorðum frá hjónum í máli sem þessu.
„Já, það er rangt að þau hafi verið krafin um tvö vottorð. Fólkið sem starfar í lífeyrisdeildinni hér hefur unnið við þetta mörg ár og kann til verka, þau krefja hjón ekki um tvö vottorð þegar eitt dugir,“ segir Þórhallur.
„Lífeyrissjóðurinn krefur ekki um þennan kostnað, það er útgefandi vottorðsins sem er Þjóðskrá. Lífeyrissjóðurinn tekur ekki heldur gjald fyrir heimsóknir sjóðfélaga til síns heilsugæslulæknis. Það er enginn kostnaður tekinn hjá okkur, trúnaðarlæknir sjóðsins fer yfir læknisvottorðin og samþykkir að skipting sé heimil.
Þau eru trúlega að rugla saman að þau þurfa bæði að skila læknisvottorði, en á hjúskaparsöguvottorðinu kemur fram nafn beggja og tímabil sambúðar, hjúskapar,“ segir Þórhallur að lokum.
Í ljós hefur komið að hjónin skiluðu hvort sínu hjúskaparvottorði til lífeyrissjóðs – en einungis annað þeirra er hjá Lífeyrissjóði verzlunarmanna á meðan hitt er hjá öðrum lífeyrissjóði.
Í slíku tilfelli hefði þó mátt útbúa eitt vottorð fyrir þau bæði og senda á báða sjóðina.