„Ég fór í land, með fulla vasa af peningum, á Halló Akureyri,“ byrjar Örn á að segja í upphaf sögunnar. Sagðist hann hafa hitt nokkra Flateyringa á hátíðnni og nefndi nokkra góða. „Ég og Rikki vinur minn erum að labba eitthvað, svo sjáum við svona hjól upp í runna. Það hafði einhver hent hjólum upp í runna. Svo við tökum hjólin og förum að hjóla aðeins. Svo förum við upp Gilið og erum aðeins að pústa þar upp með landabrúsann í vasanum. Og þá kemur löggan,“ segir Örn og hlær. „Og sveigir svona fyrir okkur. Og ég hugsa: „Ég ætla að stinga þá af“, en hann var fljótur að koma aftur fyrir. Og ég var handtekinn fyrir að stela þessu hjóli. Ég reyndi að útskýra, hvernig stelur maður því sem er stolið? Er maður ekki aðeins minna sekur? En við fórum samt upp á stöð en af því að ég var svo ungur, þá var hringt í forráðamann, pabba. Og hann er greinilega að tala við lögguna en ég sit bara rétt hjá löggunni. Klukkan var ekkert alltof margt, svona sjö, átta, á föstudegi. Og hann [lögreglumaðurinn – innskot blaðamanns.] er eitthvað að „bla, bla, það þarf nú að passa að svona unga menn, þeir leiðast oft út í …“ eitthvað svona tal,“ sagði Örn og hló aftur. „En svo segir hann „Heyrðu drengur, pabbi þinn ætlar eitthvað að tala við þig,“ og réttir mér símann. Og ég bjóst bara við að hann yrði brjálaður. En þá var hann í hláturskasti. Sagði „Þú ert nú meiri auminginn,“ og ég spyr pabba hvað hann meini með því.“ Pabbi Arnar svaraði: „Ég eiginlega vinn þessa keppni. Ég var nefnilega fyrir tuttugu árum á Akureyri, um Verslunarmannahelgi, á fylleríi og handtekinn á hjóli! Nema hvað að í skýrslunni minni stóð „honum til varnar eða til hóls, gaf hann stefnuljós í eltingaleiknum.“ Og það gerðir þú ekki helvítið þitt!“
Hið bráðskemmtilega viðtal má nálgast í heild sinni hér.