Elísabet Kristín Jökulsdóttir, ljóðskáld og rithöfundur birti nýverið örsögu á Facebook-vegg sínum sem vakti aðdáun lesenda.
Sagan er um gamlan þunglyndissjúkling sem býr einn í kofa úti í skógi – en svo er bankað á dyrnar. Í spjalli við blaðamann Mannlífs segir Elísabet söguna vera um maníuástand, en auðvitað má lesandinn túlka söguna á alla vegu, eins og gengur og gerist í listinni. Blaðamaður Mannlífs túlkaði söguna til dæmis sem svo að hún væri um ótta þunglyndissjúklings við ástina. Sitt sýnist hverjum, sem betur fer. Elísabet gaf Mannlífi góðfúslegt leyfi til að birta söguna í heild sinni:
Einusinni var gamall þunglyndissjúklingur sem bjó í kofa úti í skógi og lá mestanpart í rúminu og gat ekki séð fallegu blómin fyrir utan eða neitt. Svo alltíeinu einn daginn var bankað en þunglyndissjúklingnum datt ekki í hug að opna. Bank, bank, heyrðist enn bankað. Hleyptu mér inn, mig langar bara í mjólkurglas. Þunglyndissjúklingurinn opnaði dyrnar og sá stúlku í bláum kjól. Áttu mjólkurglas, endurtók stúlkan. Stúlkan smeygði sér innfyrir og hann náði í mjólk, hellti í glas og gaf henni. Stúlkan settist við borðið í bláa kjólnum. Alltíeinu sá þunglyndissjúklingurinn að kjóllinn hennar var allur útí rauðum blómum. Þú verður að fara, sagði hann. Þetta er góð mjólk, sagði stúlkan og hann sá alltíeinu að neglurnar á henni voru langar og eldrauðar. Ég má ekki vera að þessu, sagði þunglyndissjúklingurinn. Viltu dansa, sagði stúlkan þá og dró hann útá gólfið, kjóllinn hennar varð eldrauður og eftir nokkra snúninga breyttist hún í eld í fangi hans. Eldurinn logaði og brann, gamli þunglyndissjúklingurinn forðaði sér út, kofinn hans brann til kaldra kola. Daginn eftir lá þunglyndissjúklingurinn á sviðinni jörðinni, örmagna og rétt gat lyft upp höfðinu en þá sá hann hvar stúlka í bláum kjól ruddi sér leið gegnum skóginn.
Að lokum er vert að benda þeim á sem vilja styrkja Hrafn, bróður Elísabetar, sem glímir nú við banvænt krabbamein, að hægt er að gera það hér:
Reikningur: 1161-05-400511
Kennitala: 011165-3709