Sagnfræðingurinn Stefán Pálsson á það til að hugsa aðeins út fyrir kassann en í nýrri færslu mætti segja að sé að hugsa út fyrir línuna. Í færslunni veltir Stefán fyrir sér kjördæmakerfi Íslands og þá sérstaklega í Reykjavík og birtir mynd til skýringar.
„Íslendingar búa við kjördæmakerfi þar sem eru sex kjördæmi sem í grunninn byggja á landfræðilegri skiptingu sem er á einhvern hátt rökrétt, þótt spyrja megi sig hvort t.d. kjósendur á Akranesi eigi í dag ekki meira sameiginlegt með Mosfellingum en Patreksfirðingum á stjórnmálasviðinu. Þessi tilraun til landfræðilegrar skiptingar gerir það meðal annars að verkum að kjördæmin eru mjög misfjölmenn og hlutföllin breytast jafnt og þétt þeirra á milli…,“ skrifar Stefán um málið
Nördaskapur
„…með einni undantekningu. Landskjörstjórn leggur nefnilega nördalega áherslu á að tryggja að Reykjavíkurkjördæmin tvö séu sem allra næst hvort öðru í íbúafjölda. Afleiðingin er sú að íbúar í norðurhluta Grafaholtshverfis eru notaðir til afstillingar. Þeir vita ekki fyrr en eftir að framboðsfrestur rennur út hvort göturnar þeirra lenda í norður- eða suðurkjördæminu.
Ég hef samúð með þessu fólki sem lendir í þessari tilgangslausu óvissu fyrir hverjar kosningar. Hvaða máli skiptir hvort annað Reykjavíkurkjördæmið sé örlítið stærra en hitt samanborið við skekkjuna milli t.d. NV og SV? Þetta smákropp og fikt grefur í raun undan þeirri hugmynd að Reykjavíkurkjördæmin séu alvörukjördæmi. (Höskuldarviðvörun: þau eru það ekki!),“ heldur hann áfram.
„Má ég minna á frumvarp sem Árni Þór flutti á sínum tíma og Steinunn fékk síðar í arf – sem gerði ráð fyrir að á meðan Reykjavíkurkjördæmin væru ekki sameinuð (því það myndi kalla á tímafreka stjórnarskrárbreytingu) þá væri stjórnmálaflokkum heimilað að bjóða fram sameiginlegan framboðslista í Reykjavík-norður og Reykjavík-suður.“
