Ísdrottningin, Ásdís Rán Gunnarsdóttir, hefur verið á milli tannanna á Íslendingum síðan hún var kornung. Hún hefur marga fjöruna sopið síðan hún kom fyrst fram á sjónarsviðið sem fyrirsæta á unglingsaldri. Ásdís er nú komin til Íslands, eftir að hafa meira og minna búið erlendis í fjölmörg ár, aðallega í Búlgaríu. Í kjölfar alls kyns ævintýra, verkefna og viðskipta flutti hún aftur heim í kjölfar Covid-tímabilsins og er sest hér að í bili. En þó að hún sé komin heim á klakann er augljóst að Ásdís er ekki ákveðin í að setjast hér alfarið að.
Brynvarðir bílar, límósínur, demantar og lífverðir
Ásdís fór upphaflega til Búlgaríu með fyrrverandi manni sínum, knattspyrnumanninum Garðari Gunnlaugssyni. Hugmyndin var að lifa rólegu og þægilegu lífi, þar sem hann fengi athyglina, en hún sæi um heimilið. En mjög fljótt kom í ljós að framvindan ætti eftir að verða önnur. „Þetta byrjaði allt með því að Garðar fékk tilboð frá CSKA Sofia í Búlgaríu árið 2008. Þá vissum við í raun ekki mikið um landið, en höfðum í einhvern tíma verið að hugsa um að okkur langaði að flytja í hlýrra land og á endanum ákváðum við að slá til. Hann skrifaði undir samninginn og við ákváðum í kjölfarið að flytja til Sofiu, höfuðborgar Búlgaríu. Maður fann mjög fljótt að knattspyrnumennirnir eru algjörar stórstjörnur þarna, sem olli því að fjölmiðlarnir fóru fljótt að skoða hver væri eiginkona Garðars. Þá gerðist það eiginlega á einni nóttu, að fjölmiðlar fengu mikinn áhuga á mér. Það var til svo mikið af myndum og greinum um mig, að þær fóru strax að veltast um í gulu pressunni og þá varð ekki aftur snúið. Ég hafði séð fyrir mér að ég yrði fótboltaeiginkona með börn og myndi lifa rólegu lífi í Búlgaríu, en það breyttist hratt,“ segir Ásdís brosandi og heldur áfram: „Ég fékk strax mikla athygli og gat því fljótt búið til minn eigin feril. Ég fékk mjög fljótt vel borgað fyrir þau verkefni sem ég tók að mér og þetta var eiginlega bara draumur í dós. Mér leið mjög fljótt eins og ég væri komin á minn heimavöll og kunni mjög vel við alla athyglina sem ég fékk og hvað ég fékk mörg tækifæri.“ Ásdís neitar því samt ekki að sumt sem þyki eðlilegt í Austur-Evrópu væri litið öðrum augum á Íslandi og hinum Norðurlöndunum.
„Auðvitað er margt skrýtið og sérstakt miðað við það sem við þekkjum, sérstaklega þegar kemur að þekktu og ríku fólki í Austur-Evrópu. Brynvarðir bílar, límósínur, demantar og lífverðir eru bara eðlilegur hlutur fyrir fólk sem á peninga í Búlgaríu og lífsstíllinn er oft og tíðum mjög ýktur. Sumir af þeim sem eiga mestu peningana eru ekki í löglegri starfsemi. Þegar við tölum um austur evrópskar mafíur þá erum við að tala um alvöru mafíur. Undirheimarnir í Búlgaríu eru ekki eins og undirheimar Íslands og sumt er eins og það sé klippt út úr bíómynd. En þó að það hafi á köflum verið skrautlegt að vera innan um þessa hluti getur það líka verið mjög skemmtilegt.“
Ásdís segir að mjög margt hafi breyst á undanförnum árum í Búlgaríu og að höfuðborgin sé orðin mun vestrænni en hún var. Það sé fjöldi viðburða um alla borg og frábærir veitingastaðir og kaffihús á hverju strái. Þó að hún hafi ferðast um allan heim og búið víða, kann hún hvergi betur við sig en í Sofiu. „Mér finnst Búlgaría stórkostlegt land og ég elska Búlgaríu. Mér hefur alltaf liðið vel þarna og var meðtekin af samfélaginu strax og hef alltaf upplifað almenna velvild frá fólki.“
„Ég vil trúa því að hún sé enn á lífi“
Það er augljóst að Búlgaría er orðin stór hluti af Ásdísi og að hún sér fyrir sér að vera áfram með annan fótinn þar. Eitt af því áhugaverðara og erfiðara sem Ásdís upplifði í Búlgaríu var þegar ein besta vinkona hennar, Ruja Ignatova, hvarf sporlaust árið 2017, eftir að hafa tengst fjársvikamáli sem vakti heimsathygli. Ruja var, þegar hún hvarf, orðin milljarðamæringur í gegnum rafmyntina OneCoin. Ásdís og Ruja voru í miklu sambandi allt þar til daginn sem sú síðarnefnda hvarf sporlaust og ekki hefur spurst til hennar síðan. „Við höfðum verið vinkonur alveg frá árinu 2009 og þekktumst mjög vel. Hún fjárfesti í fyrsta fyrirtækinu mínu í Búlgaríu og við urðum fljótt góðar vinkonur. Hún var alltaf vel stæð, en undir það síðasta var hún orðin milljarðamæringur og líf hennar hafði breyst samkvæmt því. Ég var með henni síðustu tvo mánuðina áður en hún hvarf og þá vildi hún ekki umgangast nema örfáa. Þá vorum við mest við Svartahafið, þar sem hún var með risastóra snekkju á fjórum hæðum. Þó að ég hafi auðvitað ekki haft hugmynd um hvað var í vændum, fann ég undir það síðasta að hún var orðin mjög skrýtin og slæm í skapinu. Ég hélt að hún væri bara orðin þunglynd og buguð af álagi, af því að vera að stjórna þessu öllu alein. Hún var orðin mjög vör um sig og óttaðist að fólk væri á eftir henni, en ég hélt að það væri bara af því að hún var orðin svo rosalega rík og í Austur- Evrópu eru miklu fleiri hættur fyrir ríkt fólk. En svo hvarf hún bara og ég hef ekkert heyrt frá henni síðan, né nokkur annar í kringum hana.“
Þetta brot er úr viðtali sem birtist áður í 17. tölublaði Mannlífs.