Ólafur Arnarson, ritar áhugaverðan pistil á Hringbraut.
Segir:
„Sjónvarpsfréttakonan geðþekka, María Sigrún Hilmarsdóttir hjá ríkissjónvarpinu, hefur blandað sér í átökin innan Sjálfstæðisflokksins á þann hátt að yfirstjórn ríkissjónvarpsins hlýtur að taka til alvarlegrar skoðunar. Stofnunin verður að standa fyrir utan átök innan einstakra flokka en því fer fjarri þegar skoðuð er „frétt“ Maríu Sigrúnar frá því í gær. Vert er að hafa í huga að hún er „innvígð og innmúruð“ í vinahóp Bjarna Benediktssonar og nánustu stuðningsmanna hans – eins og glöggt kemur fram í „frétt“ hennar.“
Bætir við:
„María Sigrún gerir mikið úr meintum árangri Bjarna og reynir að gera lítið úr fylgishruni flokksins í formannstíð hans – talar um að tal um fylgistap flokksins sé „innantómt“.
Það eru mikil tíðindi sé það skoðun fréttastofu ríkissjónvarpsins að fylgishrun Sjálfstæðisflokksins í formannstíð Bjarna sé „innantómt“ tal.
Ekki er við því að búast að þetta sé mat fréttastofunnar en greinilega er þetta einkaskoðun Maríu Sigrúnar úr innsta hring valdahópsins í flokknum.“
Ennfremur:
„Í Alþingiskosningunum 2007, í formannstíð Geirs Haarde, hlaut flokkurinn 36,6 prósent greiddra atkvæða. Í næstu kosningum árið 2009 féll fylgi flokksins niður í 23,7 prósent en þá hafði Bjarni Benediktsson tekið við formennskunni. Í kosningunum 2007 leiddi Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir lista Sjálfstæðisflokksins í Suðvestur kjördæmi. Þá studdu 42,6 prósent kjósenda lista flokksins sem fékk 6 menn kjörna á þing. Undir forystu Bjarna í kosningunum 2009 var fylgið einungis 27,6 prósent í kjördæminu. Bjarni Benediktsson hefur leitt Sjálfstæðisflokkinn í gegnum fimm Alþingiskosningar sem formaður. Fylgi flokksins hefur í öllum tilvikum verið með því lakasta sem flokkurinn hefur náð í sögunni.“
Ólafur segir að „sjónvarpsfréttakonan hefði alveg mátt nefna þessar mikilvægu staðreyndir í umfjöllun sinni. Hún valdi hins vegar að láta það ógert. Einhverjum þykir vafalaust ósanngjarnt að bera saman niðurstöður kosninga árið 2007 og svo eftir hrunið sem varð árið 2008. Þá er rétt að líta á samanburð milli kosninga 2007, í formannstíð Geirs Haarde, og svo úrslit kosninganna í fyrra, haustið 2021 þegar fékk Sjálfstæðisflokkurinn undir formennsku Bjarna einungis 24,4 prósent atkvæða. Þá voru liðin heil 13 ár frá hruni og engin sanngirni í því að afsaka sig lengur með orðunum „það varð hér hrun“, eins og Jóhanna Sigurðardóttir gerði gjarnan þegar hún var rökþrota í kappræðum.“
Hann færir í tal að „frá kosningunum 2009 til kosninganna í fyrra bætti Sjálfstæðisflokkurinn einungis við sig núll komma sjö prósent fylgi. Það er nú allur árangurinn. Sennilega er það meginskýring þess að æ fleiri flokksmenn í Sjálfstæðisflokknum telja fullreynt með forystu Bjarna Benediktssonar og líta svo á að hann verði að víkja eigi flokkurinn að eiga sér endurreisnar von. María Sigrún dregur það fram í „frétt“ sinni að Bjarni hafi langtum meira fylgi í sínu kjördæmi en Guðlaugur Þór í Reykjavík.
Hún hefði mátt láta þess getið að Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf haft mesta fylgi sitt í Suðvestur kjördæmi og þar á undan í forvera þess, Reykjaneskjördæmi. Þegar Þorgerður Katrín leiddi listann 2007 var fylgið 42,6 prósent en 30 prósent undir forystu Bjarna haustið 2021. Upp undir þriðja hvert atkvæði hefur tapast á þessum 12 árum. Þeir sem vilja fjalla um samanburð milli kjördæma verða að halda því til haga að sjálfstæðismenn hafa flutt sig til Garðabæjar, Seltjarnarness og fleiri staða í kjördæmi Bjarna á meðan vinstri sinnuðu fólki hefur fjölgað í Reykjavík. Það er staðreynd sem verður að horfast í augu við.“
Ólafi færir í tal að „ríkissjónvarpið hefur enn ekki fjallað um þá fléttu sem Bjarni Benediktsson og nánustu samstarfsmenn hans höfðu í undirbúningi og ætluðu að slengja fram á sjálfum landsfundinum. Bjarni er orðinn dauðþreyttur á stjórnmálavafstrinu og endalausum vonbrigðum með lélegt fylgi. Hann ætlaði hreinlega að draga sig í hlé á landsfundinum um næstu helgi og gera tillögu um að Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir tæki við formennsku í flokknum, fyrsta konan í sögunni. Ótrúlegt en satt!“
Hann segir einfaldlega að „metnaður Áslaugar er takmarkalaus en pólitískir hæfileikar hennar eru enn sem komið er takmarkaðir. Hugmyndin þykir því ekki bera vott um skarpa dómgreind Bjarna Benediktssonar heldur einkennast fremur af þreytu og löngun til að losna eftir langa og stranga vakt mikilla vonbrigða.
Guðlaugur Þór ruglar þessi áform Bjarna heldur betur og því er hlaupin talsverð kergja í ýmsa viku fyrir landsfundinn.