Eftir / Jón Óðinn Waage
Ég þekki konu sem að árum saman vann við ræstingar hjá opinberu fyrirtæki. Þær voru tvær sem unnu við þetta. Stundum þegar þær mættu til vinnu voru starfsmenn enn að störfum. Þá komu þær bara aftur eða settust niður og fengu sér kaffi með sumu af starfsfólkinu enda þekktu þær vel allt starfsfólkið og voru í góðum tengslum við það. Svo þegar kom að þrifunum þá var þrifið það sem þurfti að þrífa, ekkert hugsað um hvar óhreinindin voru. Launin voru ekkert merkileg en ágæt viðbót við aðra vinnu enda báðar í láglaunastörfum svo ekki veitti af aukatekjum.
Einn daginn var þeim sagt upp. Það var búið að ráða hreingerningafyrirtæki til að sjá um þrifin. Þeim stóð til boða vinna hjá því fyrirtæki en fyrir lægri laun.
Þær sögðu nei takk.
Fólkið hjá þessu opinbera fyrirtæki fann mikinn mun. Nú var bara þrifið á ákveðnum tíma og ekkert svigrúm lengur. Þrifin voru eftir ákveðnum reglum, ef óhreinindin voru ekki á réttum stöðum, nú þá voru þau ekki þrifin.
Niðurstaðan var þessi: Þetta opinbera fyrirtæki greiddi jafnmikið fyrir þrif og áður, eina breytingin var að nú var þjónustan sem greitt var fyrir, mun lakari.
Starfsfólkið sem sá um þrifin fékk lægri laun.
Hver græddi á þessu? Jú, einhver milliliður sem hafði verið óþarfur alveg frá því að þetta starf var fundið upp.
Fyrir mörgum er þetta fyrirkomulag eins og trúarbrögð.
Ekki mér, mér finnst þetta heimska.