Aðeins tvær konur í heiminum eru formenn akstursíþróttasambanda sinna landa. Önnur þeirra er Helga Katrín Stefánsdóttir. Hún er fyrst kvenna til að leiða Akstursíþróttasamband Íslands en hún tók við formennskunni af Tryggva Þórðarsyni í síðasta mánuði. Helga kemur af fullum krafti inn í mótorsportsumarið 2020 sem hófst fyrir alvöru um síðustu helgi.
Þeir eru sennilega ekki margir sem geta greint frá því að amma þeirra hafi keppt í rallíkrossi. Helga getur það nú samt og þegar hún er spurð út í hvernig áhuginn á akstursíþróttum kviknaði segir hún að þráðurinn liggi í gegnum afa hennar og ömmu í upphafi. „Þetta byrjaði eiginlega þannig að vinur ömmu minnar og afa keppti í rallíkrossi. Pabbi minn og fjölskylda voru í aðstoðarliðinu,“ útskýrir hún en það er nú einmitt þannig að akstursíþróttir verða mjög gjarnan að fjölskyldusporti þar sem liðsheild og samheldni ríkir.
Áhuginn endurvakinn á sjúkrahúsinu
Fjölskyldan var mest í kringum rallíkrossið á árunum 1990-1994 og var Helga, sem er fædd árið 1988, því ósköp ung. En snemma beygist krókurinn. Á þessum árum var rallíkross ákaflega vinsælt og í fréttum árið 1991 var til að mynda greint frá því að 3000 manns hefðu mætt til að fylgjast með keppni á nýrri braut við Krýsuvíkurveginn.
Pabbi Helgu veiktist nokkrum árum síðar, árið 1998, og var lagður inn á sjúkrahús. Þar kynntist hann torfæruökumanninum Gunnari Gunnarssyni sem keppti í torfærunni á þeim tíma. Þeir urðu góðir félagar og þegar báðir höfðu náð heilsu var torfæruáhuginn heldur betur kviknaður hjá fjölskyldu Helgu. Fyrir þá sem það þekkja er fátt sem dregið getur úr þeim áhuga. Næstu árin var fjölskyldan mikið viðriðin keppnishald í torfæru og Helga fylgdist iðulega vel með þessu rammíslenska sporti sem torfæran jú er.
Mistök leiddu til farsæls hjónabands
Helga er nú, auk þess að gegna formennsku í AKÍS, formaður Torfæruklúbbs Suðurlands og í stjórn situr meðal annarra Sigfús Þór Sigurðsson, eiginmaður Helgu. Það er auðvelt að draga þá ályktun að þau Fúsi, eins og hann er kallaður, hafi kynnst í gegnum mótorsportið en sú er ekki raunin. „Ég kynntist manni á netinu og við ætluðum að tala saman á MSN. Ég sló inn rangt notendanafn og það nafn átti annar maður en sá sem ég ætlaði að tala við. Þeim manni er ég gift í dag,“ segir Helga og þau Fúsi hafa nú verið saman í þrettán ár.
Þau byrjuðu ekki saman strax heldur liðu nokkur ár og það var árið 2007 sem leiðir þeirra lágu saman fyrir tilviljun. Og hvar annars staðar en á torfærukeppni á Akureyri. „Pabbi dró mig með á torfæruna og þarna var hann. Við Fúsi höfum verið límd saman síðan þá,“ segir Helga um hina undarlegu vegi, eða í þessu tilviki, torfærur ástarinnar. Faðir Fúsa, Sigurður Þór Jónsson, keppti í torfæru á þeim tíma og Helga var umsvifalaust orðin hluti af keppnisliðinu í kringum torfærubílinn Tröllið. „Hann var þá formaður þess
klúbbs þar sem ég er formaður í dag. Hann, ásamt fleirum, stofnaði þann klúbb sem ég og maðurinn minn sjáum um í dag,“ segir hún og vísar þar til Torfæruklúbbs Suðurlands.
Engin kynjaskipting í sportinu
Eins og áður kom fram keppti amma Helgu í rallíkrossi fyrir tæpum þrjátíu árum. Mamma hennar keppti líka í sömu keppni sem var reyndar sérstök kvennakeppni. „Í kringum 1992 voru margar konur í kringum sportið. Svo fór þetta aðeins í dvala og konurnar hafa verið að koma svona líka sterkar inn núna. Þær voru til dæmis fimm að keppa við strákana í rallíkrossi um síðustu helgi,“ segir Helga.
Í akstursíþróttum eru kynin jöfn og því ekki nokkur skipting í karla- og kvennaflokka þó að á sínum tíma hafi endrum og sinnum verið haldnar kvennakeppnir. Það má kannski segja að karlar séu meira áberandi í akstursíþróttum, enda meirihluti keppenda. En það er í raun engin ástæða fyrir því. Þarna eru kynin jafnvíg og hefur töluverð fjölgun orðið á undanförnum árum meðal kvenkynskeppenda.
Hvað með Helgu sjálfa? „Veistu, nei, ég hef ekki einu sinni sest inn í keppnistæki. Mér finnst rosalega gaman að sjá um skipulag og keppnishald en það er aldrei að vita nema ég eigi eftir að keppa sjálf einn daginn,“ segir Helga sem hefur verið keppnisstjóri í torfærukeppnum og lengi komið að keppnishaldi. „Ég er svolítill stjóri,“ segir hún.
Af snyrtistofunni út á kvartmílubraut
Töluverð vinna er fólgin í því að vera formaður AKÍS og einkum á sumrin þegar keppt er flestar helgar. Í sumar hófst keppnishald um mánuði seinna en venjulega vegna kórónuveirunnar og samkomubanns. Helga mun því hafa í nógu að snúast og er gert ráð fyrir að keppnistímabilið standi fram á haust þetta árið. Dagsdaglega vinnur Helga á snyrtistofu og líkar vel. „Ég vinn við að dekra við og hugsa um fólk og nýt þess,“ en hún er nagla- og förðunarfræðingur. Hvað keppnishald í akstursíþróttum varðar vill hún líka að fólki líði vel og er mjög umhugað um öryggi keppenda og áhorfenda. Það er vel í samræmi við hlutverk formanns AKÍS sem sér um að „allt rúlli“ eins og Helga orðar það. „Að allar greinar rúlli eins og þær eiga að gera, að keppendur geti öruggir sinnt sínu sporti og áhorfendur líka. Svo þarf að passa upp á að allir vinni sína vinnu,“ segir hún.
Sjálf vill Helga, sem formaður, vera sýnileg og mæta á keppnir. „Ég vil sjá hvað gengur vel og hvað illa, þannig að það sé hægt að grípa inn í. Ég vil vera til staðar svo hægt sé að leita til mín og ég er tengiliður allra innan greina akstursíþrótta,“ segir hinn nýkjörni formaður AKÍS.
