Lög- og blaðamaðurinn Aðalheiður Ámundadóttir kann að munda pennann og segir í pistli að „þótt rasistar leynist í flestum íslenskum stjórnmálaflokkum hafa þjóðernissinnar og flokkar sem hafa útlendingaandúð og rasisma sem sitt helsta stefnumál aldrei unnið kosningasigra hér, líkt og í sumum nágrannaríkjum okkar.“
Hún bætir við að „mikill meirihluti Íslendinga vill bjóða það fólk velkomið sem leitar skjóls hjá okkur og langflestum okkar er alveg sama hvort einhver önnur Schengen-þjóð hafi áður lofað skjóli. Ef fólk vill búa hér hjá okkur frekar en í Grikklandi, höfum við bæði nóg pláss og næga vinnu.“
Að mati hennar er þó hængur á því „svo virðist þó sem báðar hendur ríkisstjórnarinnar séu bundnar. Lögin standa í vegi fyrir gestrisni hennar. Útlendingaandúðin er í lögunum og þeim þarf því miður að framfylgja. Þetta er kunnuglegt stef; í hvert skipti sem íslenska þjóðin rís upp gegn illsku í garð flóttafólks beita ráðherrar löggjöfinni sem málsvörn.“
Aðalheiður vekur máls á því að „af þessum sökum hefur endurskoðun útlendingalaga staðið yfir næstum sleitulaust frá arabíska vorinu þegar mikill straumur flóttafólks leitaði til Evrópu í leit að skjóli. Það kemur því ekki á óvart að nú kalli ráðherrar ríkisstjórnarinnar eftir heildarumræðu um útlendingalöggjöfina. Við erum flest sammála um að eyða þurfi útlendingaandúð úr lögum. En það er með hatrið eins og margt sem sprottið er af illum rótum. Því er komið fyrir milli lína og undir rós. Hverju skrefi í átt til meiri mannúðar fylgir líka aukin illska. Þrátt fyrir að útlendingaandúðin nái aldrei kjöri ræður hún því að gestrisnin fær aldrei að vera markmið laganna heldur skilvirkni.“
Hún segir að „í frumvarpi dómsmálaráðherra sem nú er til meðferðar á Alþingi er lagt til að allar synjanir Útlendingastofnunar kærist sjálfkrafa til kærunefndar um útlendingamál. Lítur vel út samkvæmt orðanna hljóðan en þýðir í raun að umsækjandinn hefur mun styttri tíma til að undirbúa varnir sínar gegn brottvísun. Þrengja á að möguleikum fólks til fjölskyldusameiningar og heimila Útlendingastofnun að skerða eða fella niður rétt hælisleitenda til grunnþjónustu á borð við fæði, húsnæði og nauðsynlega heilbrigðisþjónustu þegar ákvörðun um brottvísun liggur fyrir.“
Aðalheiður bætir þessu við í lokin:
„Það er ekki að ástæðulausu að þetta frumvarp hefur verið kallað ógeðslegasta frumvarp sem lagt hefur verið fram. Svona er afrakstur heildarumræðu um útlendingalöggjöfina. Það er trúnaðarbrestur í þessum málaflokki sem er tilkominn af því að venjulegir Íslendingar vilja bjóða fólk á flótta velkomið en stjórnvöld vilja reka það á dyr með skilvirkum hætti. Í því liggur ágreiningurinn en ekki í lagatæknilegum útfærslum.“