„Sjáðu hvað þetta er fallegt, geislar sólarinnar tvístrast og endurkastast af gólfinu,“ sagði myndlistarkona við Jón Óðinn Waage júdóþjálfara og pistlahöfund. Þau voru bæði gestir á hóteli og í mögnuðum pistli lýsir harðjaxlinn Jón Óðinn hvernig eitt lítið augnablik hafði gríðarleg áhrif á líf hans.
En Jón Óðinn sá enga fegurð og önugur benti hann myndlistarkonunni á að þetta væri aðeins ómerkileg sprungin rúða og gólfið væri bara óhreint.
„Já“, svaraði konan. „Það er einmitt það sem býr til fegurðina“.
Jón Óðinn gekk út og þegar hann sneri sér örstutt við kom hann auga á myndlistarkonuna sem enn horfði hugfangin á „eitthvað sem Jón gat engan veginn komið auga á.“
Þá fylltist hann samviskubiti fyrir að hafa verið neikvæður og hafa aðeins getað séð það ljóta á meðan konan sá ólýsanlega fegurð.
„Þetta sat í mér lengi, mig langaði í þessa gleði sem myndlistarkonan upplifði. En það var sama hvað ég reyndi, ég fann aldrei fegurðina, bara það sem var að,“ segir Jón Óðinn og heldur áfram:
„Nokkru seinna var ég sem þjálfari á fótboltamóti 6 til 7 ára. Einn af mínum drengjum meiddi sig og fór að gráta. Ég var strangur þjálfari, harður nagli sem þoldi ekkert væl og kenndi börnum það að harka af sér. Hughreysting mín fólst í að skipa drengnum að harka af sér,“ lýsir Jón Óðinn en það virkaði ekki. Drengurinn vildi aðeins fá að fara til foreldra sinna sem voru að fylgjast með leiknum. Eftir að hafa fylgt drengnum til þeirra hélt leikurinn áfram. Við gefum Jóni orðið:
„Skömmu seinna var togað laust í stakkinn minn, ég leit við og horfði framan í grátbólgið andlit drengsins. Hann sagði skjálfandi röddu:
„Ég er tilbúinn núna“,
Ég sendi hann inn á völlinn. Þetta var prúður drengur, einn af þeim sem vildi alltaf leyfa hinum að hafa boltann, vildi ekkert vera fyrir.
Nú brá svo við að hann hljóp út um allt og barðist um alla bolta. Eftir hvern sprett leit hann stoltur upp í brekkuna þar sem foreldrar hans stóðu.
Ég leit á þau, þetta voru ungir foreldrar, hann var þeirra eina barn. Þarna stóðu þau og héldu utan um hvort annað, tárin runnu niður kinnar þeirra og mættu þar einlægu hamingjubrosi.
Ég hafði mjög oft upplifað svipuð atvik áður, en atvikið með myndlistarkonunni hafði kveikt í mér eitthvað.
Og nú sá ég loks fegurðina.
Ég fór að gráta með foreldrunum. Engin sá það, ég var ennþá harður nagli, bara svo að það sé á hreinu.
Og myndlistarkonan, hún heitir Arna Valsdóttir.“