Rithöfundurinn og blaðakonan Auður Jónsdóttir segir léttinn verða mikinn er ríkisstjórnin fer frá.
„Vó, léttirinn þegar þessi ríkisstjórn verður liðin tíð! Þetta er ríkisstjórn sem skapaði tímabil þegar maður upplifði að margir vinstri sinnaðir, þeir flokkstryggustu við VG, fóru í fýlu ef maður skrifaði gagnrýnið um ómannúðleg atriði í útlendingafrumvarpi eða bág kjör fólks og brotalamir í náttúruvernd en hægri sinnaðir fóru í svipaða fýlu – þó minna um að þeir gerðu það – ef maður velti upp sömu spurningum því einhvern veginn hafði maður ekki lengur rétt á þeim, þá bara með rætni og skrílslæti í boði meintrar samtalspólitíkur.“
Bætir við:
„Báðir hópar hafa espast upp í samtaka og oft keimlíkri vörn ef viðraðar eru gagnrýnar vangaveltur, stundum af flóknari taginu, um hin og þessi flóknu mál – og of oft hefur manni fundist heilbrigðar vangaveltur verið pr-aðar í burtu. Sama hvaða lagalegu spurningar ákvörðun Guðmundar Inga Guðbrandssonar tendra, þegar hann hafði afskipti af yfirvofandi brottflutningi Yazans Tamimi til Spánar, þá er tilfinning mín að hann hafi ekki bara gert það eina rétta heldur jafnramt eytt einhvers konar gaslýsingarkennd sem búin er að liggja í loftinu of lengi. Og það er engin ímyndun hjá VG að það sé ýtt undir útlendingaandúð af hálfu ákveðinna hægri flokka (finnst það þó ekki eiga við um Viðreisn), segi bara: Voruð þið fyrst að fatta það núna?“
Auður færir í tal að „í heilbrigðu frjálslyndu lýðræði verður að vera hægt að takast líflega á og gagnrýna – nokkuð sem er áskorun í þessu fámenna samfélagi, en sú áskorun hefur einhvern veginn orðið flóknari og erfiðari en áður í þessu ríkisstjórnarsamstarfi. Gagnrýnin þarf ekki alltaf að vera rétt og hún má vera heimskuleg stundum, rétt eins og pólitíkin er dæmd til að vera stundum heimskuleg, en hún verður að fá að dafna því hún er alveg jafn mikilvæg og það að stjórna bátnum, ef ekki mikilvægari en hvaða embætti sem er.“
Hún segir að endingu:
„Gagnrýni er hugsun. Viðleitni til að hlutirnir megi þróast á betri veg. Og stundum þarf hún að vera glannaleg til að opna á nýja hugsun. Kannski hefur þessi ríkisstjórn alltaf vaggað á völtum stoðum og kannski á það sinn þátt í að það hefur reynst óþægilegt þessi árin fyrir ýmsa vana greinendur – sem vinna við að rýna gagnrýnið í þjóðfélagið og sortéra staðreyndir – að vinna vinnuna sína. Ég varði samtalspólitík þegar þessi ríkisstjórn var upphaflega stofnuð, eftir öldugang áranna á undan, en svo er spurningin: Var þetta samtalspólitík eða … hvað er … var þetta? Bara félagsbúbbla skyndilegs samruna sem ruglaði allt?“