Þór Jóhannessyni jógakennara finnst glæpsamlegt að skikka ekki alla sem koma til landsins í sóttkví. Hann segir afstöðu yfirvalda í málinu vera hrokafulla og óttast að hún muni hafa dýrkeyptar afleiðingar í för með sér fyrir íslensku þjóðina.
„Hvernig áttar þetta fólk sig ekki á því að allt annað en að krefjast sóttkvíar fyrir alla – sem koma til landsins – er glæpsamlegt,“ skrifar Þór á Facebook.
„Hugsum þetta í líkingarmáli,“ heldur hann áfram. „Líkjum heiminum við brennandi stjórnlaust sinubál. Ísland hefur þá sérstöðu sökum einangrunar sinnar að vera laus við brunann í sinugrasinu heima fyrir. Eldiviðurinn er hins vegar ennþá svakalega mikill en á meðan ekki eru að berast brennandi glóðir inn fyrir landsteinana þá getum við, þegnar landsins, um frjálst höfuð strokið. Verið frjáls í eigin landi.“
„Af hverju er enginn að ræða þetta? Hvernig eru þetta ekki hagsmunir lang flestra?“
Þór segir að einhverra hluta vegna virðist yfirvöld, og ríkisstjórnin sérstaklega, hins vegar ekki vilja viðurkenna að það sé stórhættulegt að standa í sífelldum innfluttningi á brennandi glóðum og á þar við ferðamenn með COVID-19. „Þau láta eins og við sáum með svo góða eftirlitsmenn, eftirlitskerfi og „slökkvilið“ að þó ein og ein brennandi glóð nái að kveikja upp bál út frá sér (þegar smitaður sleppur í gegnum skimunina sem er nb. í besta falli 70% örugg samkv. Kára Stefánssyni) að þeir nái að stoppa það áður en allt sinu eldsneytið er sett í hættu.“
Segir hann þessa afstöðu yfirvalda vera yfirmáta hrokafulla. Drambið sé klárlega falli næst því um leið og ein eða tvær „glóðir“ sleppi í gegnum öryggisnetið þá eigi íslenska þjóðin engan veginn nægilega vel mannað slökkvilið, þ.e. heilbrigðiskerfi, til að takast á við „inferno-ið“. Hann hvetur fólk til að líta til allra annarra landa og hvernig opnanir á landamærum hafi nú þegar sett allt af stað aftur með tilheyrandi og óþarfa fórnarkostnaði. „Því miður þá erum við ekki lengur að tala um hvort hér fari allt aftur á fullt heldur hvenær!“ Þetta vilji ríkisstjórnin ekki viðurkenna í drambi sínu og afneitun á ástandinu í heiminum.
Sorglegast af öllu þykir honum að ekki skuli allir sem koma hingað vera skikkaðir í sjö til fjórtán daga sóttkví, því með því móti væri hægt að tryggja fullt frelsi fyrir landsmenn, eins og hann orðar það. Fólk sem er aldrað og / eða með undirliggjandi kvilla þurfi þá ekki stöðugt að óttast um líf og vera í margra mánaða samfélagslegri einangrun. „Af hverju er enginn að ræða þetta,“ spyr Þór ennfremur. „Hvernig eru þetta ekki hagsmunir lang flestra?“