Verkefnastjóri Félags heyrnarlausra, Mordekaí Elí Esrason, skrifar grein undir yfirskriftinni: Af hverju eigum við að kjósa?
„Á kjördag sitja allir við sama borð, ungir sem aldnir, Döff sem heyrandi, ófatlaðir sem fatlaðir. Samfélagið er eitthvað sem við öll mótum og byggjum upp saman. Með atkvæði þínu ertu að hafa áhrif á framtíðina. Þú velur þann flokk sem þér finnst bestur og sem þú telur þjóna hagsmunum þínum og þjóðarinnar best.
Ef ákveðinn hópur í samfélaginu kýs ekki, er hætta á að hagsmunir hans fái minni áthygli en annarra. Til dæmis, ef aldraðir kjósa minna en aðrir, þá gætu málefnum þeirra verið gefin minni áhersla eftir kosningar. Hvernig vitum við hvað við ættum að kjósa?“ spyr hann og bætir við:
„Mikilvægt er að kynna sér flokkana sem bjóða sig fram. Flestir þeirra ættu að vera með heimasíður sem auðvelt er að finna. Fyrir kosningar eru einnig málþing og pallborðsumræður þar sem frambjóðendur svara spurningum um helstu málefni. Auk þess er hægt að taka könnun eins og kosningavitann til að fá betri innsýn í hvaða flokkar passa best við þín sjónarmið. Kosningavitinn sýnir þér hvaða flokkum þú átt mest sameiginlegt með.“
Mordekaí nefnir að „í mörgum lýðræðisríkjum er kosning mikilvæg fyrir borgara til að hafa áhrif á málefni samfélagsins. Hins vegar getur atkvæðagreiðsla fyrir marga Döff einstaklinga verið meira eins og skot í myrkri en raunveruleg nýting borgaralegra réttinda þeirra. Þessi aðskilnaður og tilhneiging til að kjósa af handahófi stafar af mörgum samtvinnuðum þáttum sem skapa sérstakar áskoranir fyrir Döff samfélagið. Orsakir eru: Svokölluð „kerfisbundin“ jaðarsetning – Döff einstaklingar hafa í gegnum tíðina verið “útilokaðir” frá ýmsum þáttum samfélagsins þegar kemur að ákvörðunartöku.
Þessi langvarandi jaðarsetning leiðir til viðtækrar tilfinningar um útskúfun. Þegar stjórnamálakerfið hefur ítrekað brugðist því að taka tillit til þarfa þeirra, er skiljanlegt að sumir Döff/heyrnarskertir kjósendur upplifi að þátttaka þeirra skipti litlu máli.“
Hann færir í tal að „daglegar hindranir í samskiptum, menntun og atvinnulífi ýtir undir það viðhorf að stjórnmálasveiflur leiði sjaldan til áberandi framfara fyrir Döff samfélagið. Hvort sem það er skortur á táknmálstúlkun í stjórnmálalegum rökræðum, óaðgengilegt kosningaefni eða kosningaferlar sem ekki henta þeirra þörfum þá verða þessar viðvarandi hindranir til þess að umhverfi virkar þreytandi og ótengt þeim“ og bætir því við að lítið framboð af Döff í stjórnmálakerfum þýði að sjónarmið þeirra fá ekki stóran sess í umræðunni:
„Án Döff stjórnmálamanna eða sterks stuðnings frá heyrandi stjórnmálmönnum hvað varðar málefni sem eru mikilvæg fyrir Döff samfélagið, svo sem aðgengi, menntun og atvinnulíf, standa þessi málefni yfirleitt utan umræðunnar almennt. Þessi skortur á fyrirmyndum skapar trú á því að enginn frambjóðandi muni í raun gæta að hagsmunum þeirra.
Stöðug útsetning og samfélagleg vanvirðing stuðla að örstreitu og öráreiti innan Döff samfélagsins. Þegar álagið eykst getur það leitt til sinnuleysis eða trúar á það að hefðbundin atkvæðagreiðsla leiði ekki til góðra niðurstaðna. Í einstökum tilfellum getur kosning af handahófi litið út sem mótmæli eða leið til að róta upp í núverandi stöðu sem endurspeglar djúpa þreytu með kerfið.“
Mordekaí segir að „óaðgengilegar upplýsingar um stjórnmál er stór hindrun í því að hægt sé greiða atkvæði á upplýstan hátt. Án aðgengilegra upplýsinga innan stjórnmálakerfisins er erfitt að taka að fullu þátt.
Í einhverjum Döff samfélögum getur fólk haft áhyggjur og verið óttaslegið gagnvart þeim leiðum sem farnar eru innan stjórnmála sem hefur mótast af sameiginlegri reynslu þeirra af útilokun úr samfélaginu og af langri baráttu Döff fólks. Þetta menningarlega sjónarhorn getur haft áhrif á hvernig einstaklingum hegðar sér við atkvæðagreiðslu sem leiðir til afskiptaleysis eða viðkomandi lætur tilviljun ráða um hvað hann kýs. Nokkrar rannsóknir staðfesta þá þætti sem hér hafa verið nefndir og við þurfum að finna lausnir fyrir Döff samfélög, og önnur samfélög sem ekki eiga sér áreiðanlegri fyrirmyndir.“
Hann bendir á að rannsóknarniðurstöður staðfesti ítrekað þær áskoranir sem Döff einstaklingar standa frammi fyrir þegar komi að þátttöku þeirra í stjórnmálum:
„Rannsóknir eftir Smith og al. (2018), Johnson og Payne (2020) og Davis og Schmidt (2019) draga fram kerfisbundnar hindranir og skort framkvæmd sem leiðir til þess að Döff og heyrnarskertir kjósendur upplifa útilokun og útskúfun. Í rannsókn eftir Thompson og al. (2021) er auk þess lögð áhersla á þá þreytu og þau vonbrigði sem Döff einstaklingar upplifa gagnvart þeim leiðum sem farin eru innan stjórnmála, á meðan rannsóknir eftir Jones og Lee (2017) og Kim og Park (2018) sýna hvað óaðgengilegra upplýsingar um stjórnmál og þau áhrif sem menning getur haft á það hvernig einstaklingurinn hegðar sér við atkvæðagreiðslu. Þessar sameiginlegu niðurstöður leggja áherslu á þörfina yfir aukið aðgengi að stjórnmálum, virkar fulltrúa fræðslu og framkvæmd til að efla þátttöku og Döff kjósenda. „Kjörseðilinn er sterkari en byssukúlan,“ sagði Abraham Lincoln.“