Þeir Jón Sigurður og Rucio eru vanir að taka stórt uppí sig og að þessu sinni halda þeir því fram að skynsemi sé hreinlega skaðleg og til að færa sönnur á það er sagt frá nemanda einum sem sagði „machista“ brandara í munnlegu prfói á afar torfærri ensku. Í ljós kom að bakvið hrjúft hugarfarið var „skynsamur“ faðir sem olli því að nemandi þessi missti áhugan á lífinu. Eins verður vitnað í verk Virginiu Woolf og Nikosar Kazantzakis til að sannfæra hlustendur um að þegar skynsemin mælir eitt skaltu gera allt annað.
Því næst er farið til Miðausturlanda til að fjalla um frægustu söngkonu þeirra Sýrlendinga, fyrr og síðar, en hún hét Asmahan. Lífshlaup hennar var með hreinum ólíkindum en hún fæddist útá sjó þegar foreldrar hennar flúðu frá Tyrklandi þegar Óttomansveldið var á fallandi fæti. Fjölskyldan kom svo undir sig fótunum á ættjörðinni í Sýrlandi en varð að flýja aftur, að þessu sinni undan Frökkum. Asmahan komst við illan leik til Egyptalands, ásamt móður sinni, þar sem hún sló síðar í gegn sem söngkona. Síðar átti hún eftir að verða njósnari sem hafði áhrif á gang heimsmálanna í þessum heimshluta og fór illa á samstarfi við Charles de Gaulle og Bandamenn í seinni heimstyröldinni. Ýmsir vilja meina að það hafi verið breska leyniþjónustan sem myrti hana en hún drukknaði, þegar hún var á hátindi frægðar sinnar, í fljótinu fræga Níl við afar dularfullar aðstæður.