Fjögurra barna bandarísk móðir læsti son sinn úti á jólunum.
Móðirin segist alls ekki vera ströng, svo lengi sem börnin komi heim á réttum tíma.
Geri heimilisverkin og sýni foreldrum sínum virðingu.
Afleiðingar þess að brjóta þessar reglur eru þó ekki vægar, vægast sagt.
16 ára sonur hennar kom heim klukkutíma of seint á aðfangadag eftir að hafa farið á stefnumót.
Þá var móðirin stranga búin að læsa útidyrahurðinni.
Þegar sonurinn bankaði á útidyrahurðina á heimili sínu sagði móðirin honum að sofa úti í tréhúsinu í garði fjölskyldunnar.
Hann átti að læra af því að virða ekki útivistartíma; læra að taka afleiðingum þess að fara ekki í einu og öllu eftir lögum og reglum hinnar ströngu móður hans.
Svo fór að syninum seinheppna var hleypt aftur inn á heimilið sitt klukkan sex á jóladagsmorgun.
Og ekki er allt búið, ónei!
Móðirin stranga var mjög reið og ósátt með að sonur hennar hafi farið að sofa, þegar honum var hleypt aftur inná heimili sitt, og inn í herbergið sitt, og ekki komið fram úr rúminu og út úr herbergi sínu, fyrr en um hádegið.
Hann hafi látið systkini sín bíða með að opna jólagjafirnar og vildi refsa syni sínum enn og aftur, jafnvel með enn verri hætti, þótt það væru jól.
En þá setti faðir drengsins konu sinni fótinn fyrir dyrnar, og sagði:
„Hingað og ekki lengra!“
Tjáði konu sinni á svo ákveðinn hátt, án alls ofbeldis, að það að refsa drengnum annan daginn í röð á sjálfum jólunum með grimmilegum hætti væri aðeins of mikið af því góða og gott betur.
Faðirinn sagði það ekki koma til greina.
Var mjög ákveðinn og staðfastur og stóð sem klettur við hlið sonar sín, og sagði það grimmilegt, og hreinlega hálfgert illvirki, að refsa syninum fyrir að sofa lengur eða út um jólin; eitthvað sem flestir nemendur og aðrir sem eru í fríi þá dagana, gera statt og stöðugt, og fáum þykir það vera neitt tiltökumál.
Faðir drengsins fékk sitt fram og kom alltof strangri konu sinni í skilning um að hann myndi ekki upp frá þessu láta viðgangast grimmar refsingar til handa börnum sínum af hendi móður þeirra og konu hans.
Faðirinn sagði síðan að sonur þeirra hafi einfaldlega gert mistök, og að allir geri mörg mistök í lífinu.
Sagði síðan að lokum við konu sína að hún gerði ekkert færri mistök en aðrir; að hún skyldi einfaldlega hætta að einblína á mistök annarra og refsingar vegna strangra og grimmilegra reglna hennar gagnvart börnum sínum.
Sagði henni líka að byrja að læra að meta börnin sín meira og fara að slaka aðeins á og njóta lífsins, því það væru ekki allir í heiminum sem hefðu það eins gott og fjölskyldan þeirra.
Upp frá þessu varð andrúmsloftið á heimilinu smátt og smátt meira afslappandi og skemmtilegt og öllum grimmilegum refsingum hætt.
En þrátt fyrir þetta, og kannski bara ekkert annað en eðlilegt og jákvætt dæmi, þá hélt móðirin áfram að vera ströng við börnin sín.
En á allt annan hátt; hún breytti sjálfri sér úr grimmri manneskju sem vildi refsa börnum sínum harðlega ef ekki væri farið í einu og öllu eftir því sem hún fyrirskipaði.
Hún breyttist á þann máta að gagnrýni hennar á alla í fjölskyldunni varð uppbyggileg.
Og ströngu reglurnar hennar urðu að uppbyggilegum kröfum um að gera vel í lífinu og voru settar fram með rökstuðningi og fræðslu; og ef einhver gerði mistök eða gerði eitthvað af sér í fjölskyldunni; fór ekki eftir uppbyggilegu reglunum sem móðirin hafði sett fram þá var ekki lengur beitt refsingum, heldur rætt opinskátt um vandamálið og það leyst á sanngjarnan og eðlilegan hátt.