Elísabet Jökulsdóttir og stuðningsfólk hennar hefur hafið undirskriftarsöfnun fyrir nafni á nýjum stíg sem lægi á milli Sólvallagötu og Hringbrautar. Nafnið er Elísabetarstígur.
Til stendur að búa til stíg sem yrði á milli Sólvallargötu og Hringbrautar en stígurinn á að heita Hoffmannsstígur, í höfuðið á Pétri Hoffmanni Salómonsson, sjómanns og lífskúnstner. Rithöfundurinn, skáldið og gleðigjafinn Elísabet Kristín Jökulsdóttir hefur hafið undirskriftarsöfnun fyrir öðru nafni fyrir stíginn, nefnilega Elísabetarstígur. Rithöfundurinn bjó í 30 ár á svæðinu og setti svip sinn á hverfið.
Eftirfarandi texti er frá undirskriftarsíðunni:
Elísabetarstígur yrði hið mesta prýði í Reykjavíkurborg. Nú er gert ráð fyrir stíg sem lægi milli Sólvallagötu og Hringbrautar, hann þá myndi þá skera í sundur gömlu húsin við Framnesveg og risabyggingu sem verið er að reisa á gamla Bykóreitnum. Mikil mótmæli urðu við þessa risabyggingu sem þótti úr stíl við gamla og töfrandi bæjarmynd, ásamt því að skerða sólarlagið.
Stíginn átti að kenna við Pétur Hoffmann og kalla hann Hoffmannsstíg. Nú er Hoffmann löngu farinn undir græna torfu og auk þess einn af hinum hundruðum karla sem götur hafa verið kallaðar eftir í áranna rás.
Hoffmann var frægur fyrir að gramsa í fjörunni eftir allskyns dóti sem hann kallaði gull. Hvað um það; Hofmann var skrítinn og skemmtilegur karl. En hvað um skrítna og skemmtilega konu!? Elísabet Jökulsdóttir hafði búið í sínu Töfrahúsi einsog nágrannar hennar kölluðu húsið hennar.
Hún átti það til að stilla allskonar hlutum útí gluggana, björgunarhringjum, skilti þarsem á stóð Mundu töfrana, þjóðbúningadúkkum, gyðjum ogsvfrv. Hún klæddist síðum rósóttum kjól og dansaði kringum Ufsaklett þegar hann stóð á umferðareyju. Á meðan hún bauð fólki í kaffi á steininum. Kveikti ljós í klettinum á áramótum. Sinnti stundum börnum sem áttu bágt í hverfinu. Börn komu og bönkuðu uppá og spurðu: Hver býr hér, mikið er þetta fallegt hús.
Og þannig urðu ævintýrin til hvert af öðru. En þarna bjó Elísabet í þrjátíu ár ásamt sonum sínum, gefum henni orðið:
„Í húsinu skrifaði ég 26 bækur, í húsinu skrifaði ég leikrit í 30 ár, það var sama leikritið: Mundu töfrana. Ég fór í áfengismeðferð og fékk nýtt líf, ég fór á geðdeild og fékk nýjan skilning á lífinu, ég fór í forsetaframboð og fékk skilning á sjálfri mér og þjóðinni. Ól upp strákana mína og eldaði óteljandi kjötsúpur en þeir færðu óteljandi pizzur inní húsið. Svo lék lúðrasveit á tröppunum.
Þannig að Stígurinn minnir á Elísabetu, strákana hennar og alla íbúa hverfisins.
Þetta er einfaldlega nútímaleg hugmynd sem opnar nútímalegar víddir.