Brotthvarf Steingríms Jóhanns Sigfússonar, stofnanda Vinstri-grænna, hefur kallað fram viðkvæmni hjá sumum en aðrir gleðjast. Ekki er efast um að Steingrímur hefur markað spor sín í íslenska stjórnmálasögu. Og eins og gerist með stórmenni þá er sumt umdeildrara en annað. Stuðningur Steingríms við stóriðjuna á Húsavík hefur staðið í mörgum sem telja sig hins græna hluta flokks hans. Það þótti nokkuð lýsandi þegar Óli kommi, Ólafur Jónsson fyrrverandi vitavörður, var heiðraður á landsfundi VG og þáði blómvönd úr hendi Steingríms en sagði sig svo úr flokknum vegna stefnuflöktsins.
Erfiðasta mál Steingríms er þó væntanlega stuðningurinn við að ákæra Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra, fyrir Landsdómi. Stærstur hluti sjálfstæðismenna mun aldrei fyrirgefa honum þann gjörning sem leiddi til sakfellingar Geirs. Þegar núverandi ríkisstjórn var stofnuð fór það mjög fyrir brjóst óvina Steingríms að hann var kosinn sem forseti Alþingis með stuðningi Sjálfstæðisflokksins.
Menn sættu sig þó við vegtyllu hans í því ljósi að upphefðin markaði jafnframt endalokin á ferli hans. Nú varpa margir öndinni léttar og Steingrímur J. hverfur á braut eftir hartnær fjögurra áratuga þingmennsku. Steingrímur heldur að mestu launum sínum eftir starfslok og fær himinhá eftirlaun frá ríkissjóði til æviloka fyrir störf í þágu þings og þjóðar, eins og reyndar aðrir sem fetað hafa sama stíg …