Ragnar Ingólfsson, formaður VR, er harðákveðinn í að bjóða sig fram sem forseta Alþýðusambands Íslands, þrátt fyrir að stór hluti áhrifamanna verkalýðsfélaga á Íslandi hafi opinberlega lýst hann óhæfan til að leiða samtökin. Staðan er sú að hann nýtur stuðnings Sólveigar Önnu Jónsdóttur, formanns Eflingar, og Vilhjálms Birgissonar, verkalýðsleiðtoga á Akranesi, sem sameiginlega standa að einskonar menningarbyltingu innan verkalýðshreyfingarinnar með sósialísk gildi að leiðarljósi.
Mikil heift einkennir umræðu þremenningana og er eftir því tekið hve orðljót Sólveig Anna er. Þar talar hún um smámenni verkalýðshrefingarinnar sem séu „fordómafullar og fáfróðar smásálir sem að skilja ekki leikreglur lýðræðisins“. Þá bendlar hún suma félaga sinna við glæpi. Orðbragð sem hún tileinkar sér hefur ekki sést um áratugaskeið. Staðan er sú að það skiptir ekki máli hvort Ragnar verði kosinn eða ekki; Alþýðusambandið stendur óvígt eftir.
Alþýðusambandið er á hengiflugi þess að klofna og jafnvel þurrkast út með tilkomu þremenninganna. Sjálf láta þau sér það í léttu rúmi liggja og lofa að bæta kjör launþega svo um munar. Sólveig Anna ræður yfir digrum sjóðum og getur haldið úti verkfalli mánuðum saman.
Atvinnurekendur eru sumir hverjir hæstánægðir með stöðuna og klofninginn innan verkalýðshreyfingarinnar sem þeir telja ávísun á máttleysi í kjaramálumn. Aðrir hafa áhyggjur af því að allt fari í bál og brand og öllum meðulum verði beitt. Stóra spurningin er þó sú hvort stóru orðin hafi innihald og raunverulegt stríð verði á vinnumarkaði …